Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Κομμένες Σελίδες από το Ημερολόγιο μιας Μητέρας Παιδιού Indigo





2 Ιουνίου 1985

Σήμερα γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι στο μαιευτήριο Μ… Είμαι τόσο ευτυχισμένη που θέλω να βγάλω φτερά και να πετάξω. Ο Γιώργος είναι κι αυτός το ίδιο ευτυχισμένος και συνεχώς κοιτάζει το παιδί μας με ένα βλέμμα όλο θαυμασμό και πατρική στοργή. Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει κανείς να ζει. Ω, πόσες και πόσες προσπάθειες δεν κάναμε για ένα παιδί! Πόσες στιγμές αγωνίας κι απελπισίας περάσαμε με τον άντρα μου ώσπου να έρθει επιτέλους αυτή η χαρμόσυνη μέρα στη ζωή μας! Όχι, όχι, ας μη σκαλίζω το παρελθόν μια τέτοια μέρα… ας μην αμαυρώσω τη χαρά με φαντάσματα από το παρελθόν. Είμαι επιτέλους μάνα… μάνα! Ω, θεέ μου… μου φαίνεται απίστευτο! Να, γέμισα τις προτάσεις με θαυμαστικά. Αυτός δεν είναι τρόπος να γράφει κανείς…



5 Ιουνίου 1985

Πλέω ακόμη σε πελάγη ευτυχίας. Δε λέω να ξεπεράσω το γεγονός. Ο Γιώργος με έχει «μη στάξει και μη βρέξει» καθώς λένε. Παρατηρεί εμένα και το γιο μας με μια ιδέα δέους και συνάμα με μια παράλογη φοβία, πρέπει να ομολογήσω. Μοιάζει να φοβάται μήπως σπάσουμε, μήπως πάθουμε κάτι, σαν να πρόκειται για δυο κρυστάλλινα πλασματάκια, σα να είμαστε το παιδί κι εγώ λεπτοδουλεμένα κρύσταλλα swarowski. Ομολογώ πως μου αρέσει αυτή η αντιμετώπιση. Αχ, μακάρι να κρατούσε για πάντα αυτή η ευτυχία!




6 Ιουνίου 1985

Το παιδάκι μου είναι πανέμορφο, ένα κατάξανθο αγγελούδι. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται κάπως περίεργο, μιας και ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου είμαστε ξανθοί. Αν δεν έμοιαζε τόσο πολύ στο Γιώργο μου θα έλεγα πως τούτο το παιδί δεν είναι δικό μας. Έχω εκστασιαστεί από τις μικροσκοπικές διαστάσεις αυτού του ανθρώπινου θαύματος. Ένα τόσο δα πραγματάκι και μας έχει σκλαβώσει ολότελα. Δυο ενήλικες άνθρωποι είμαστε καθηλωμένοι να κοιτάζουμε τούτο το αγγελάκι και να έχουμε την προσοχή μας ολάκερη στραμμένη πάνω του.

Χαϊδεύω τις βελούδινες πατούσες του, το εύθραυστο κεφαλάκι του όπου αρχίζουν να ξεφυτρώνουν λεπτές, απαλές κατάξανθες τριχούλες σαν χρυσά στάχια του θέρους. Δε χορταίνω να βάζω το δάχτυλό μου μες στη μικρή του παλάμη για να αισθανθώ το ανεπαίσθητο κι αδύναμο σφίξιμό του. Πρώτη μου φορά μου φαίνονται τα δάχτυλά μου τόσο μεγάλα και χοντροκομμένα. Ανέκαθεν τα σύγκρινα με εκείνα του αντρός μου και μου φαινόταν τόσο λεπτά και ντελικάτα… τώρα είναι τα δάχτυλα μιας μάνας, πελώρια μπροστά σ’ εκείνα του μωρού της, ωστόσο γεμάτα στοργή και έτοιμα να γραπώσουν με ακατανίκητη μανία κάθε πράγμα, ζώο, ή άνθρωπο που θα θέσει σε κίνδυνο το σπλάγχνο της. Ναι, τα δάχτυλά μου, αυτά που τόσο απαλά χαϊδεύουν το θείο τούτο κεφαλάκι και ψαχουλεύουν τις ευένδοτες πηγές του βρεφικού κρανίου, τα ίδια δάχτυλα είναι ικανά να μετατραπούν σε φονικό όπλο απέναντι σε οποιοδήποτε δυνητικό κίνδυνο που ελλοχεύει.




15 Ιουνίου 1985

Εγώ κι ο Γιώργος συζητάμε ώρες ατελείωτες. Έχουμε ανοίξει πλήρως τις ψυχές μας και θωρούμε ο ένας τον άλλο σα μέσα από ακηλίδωτο καθρέφτη. Εγώ κάθομαι στην κουνιστή πολυθρόνα με το βρέφος μας στην αγκαλιά κι εκείνος πλάι μου. Μου είπε πως μοιάζω με ζωγραφικό πίνακα της «Μαντόνας με το Θείο Βρέφος» κάποιου ζωγράφου της Αναγέννησης… δυστυχώς το όνομά του μου διαφεύγει.

Χρειαζόταν ένα παιδί για να μας ενώσει τόσο άρρηκτα, να μας κάνει ένα σώμα, μια ψυχή. Θαρρώ πως τώρα πια αγαπώ ακόμη περισσότερο τον άντρα μου. Νιώθω πιο κοντά του. Χάρις σε τούτο το παιδί είμαστε, πλέον, αυτό που λένε: ολοκληρωμένη οικογένεια.

Με πιάνει έξαψη όταν το μωρό μας βυζαίνει από το στήθος μου, μια έξαψη σχεδόν ερωτική που με κάνει να σκιρτώ από μια παράξενη ηδονή. Τα στήθη μου ήταν πάντα μικρά σαν έφηβης κοπέλας, κάτι που με στενοχωρούσε κάπου – κάπου. Τώρα πια έχουν φουσκώσει, είναι μεστά και τροφαντά. Έχω την εντύπωση πως και ο Γιώργος είναι πλέον πιότερο ευχαριστημένος με το σώμα μου, γιατί πολλές φορές συλλαμβάνω το βλέμμα του που καρφώνεται με μια ιδέα ηδονής πάνω στα στήθη μου καθώς ταΐζω το παιδί… ίσως, πάλι, όλα αυτά να είναι ιδέα μου… δεν ξέρω… Ένα μόνο ξέρω και μπορώ να ομολογήσω με μια σιγουριά μεγαλύτερη κι από την ίδια την ομολογία της πίστεως: Είμαι ευλογημένη!

Ανέφερα πιο πριν πως συζητάμε πολλά και διάφορα με το Γιώργο. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν ήμασταν τόσο διάφανοι και ανοιχτοί ο ένας απέναντι στον άλλο. Μιλάμε επί παντός επιστητού: για τους γονείς μας, για τον τρόπο που γνωριστήκαμε, για τη μέρα του γάμου μας, για το μέλλον μας. Ωστόσο, κανένα θέμα συζήτησης δεν είναι πιότερο ενδιαφέρον από το πώς θα ονομάσουμε το γιο μας. Κάθε φορά που μιλάμε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, προσπαθώ να γυρίσω την κουβέντα στο όνομα του παιδιού μας. Αδημονώ να το συζητήσω όσο γίνεται περισσότερο. Καμιά φορά έχω την αίσθηση πως δε θέλω να καταλήξουμε σε κάποια λύση γιατί κάτι τέτοιο θα έδινε τέλος στην ευχαρίστηση της αναζήτησης. Είναι όπως ο ταξιδιώτης που ρεμβάζει στο κατάστρωμα του πλοίου αγναντεύοντας τον υδάτινο ορίζοντα, αντλώντας χαρά μεγαλύτερη από τη διαδικασία του ταξιδιού προς το νησί παρά από το ίδιο το νησί, ευχόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ να μην έφτανε ποτέ στον προορισμό του ώστε να μπορεί να κάνει όσο το δυνατό περισσότερα σχέδια για το πώς θα περάσει τις διακοπές του.

Σε κάποια στιγμή ο Γιώργος μου ανέφερε μια ιδέα που του κατέβηκε στο νου για το όνομα του παιδιού και που μου φάνηκε τόσο γελοία που δε μπόρεσα να κρατηθώ να μη γελάσω. Μου είπε κατά λέξη: «Γιατί δεν το ονομάζουμε Αντρέα; Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που γεννήθηκε την ημέρα των εθνικών εκλογών! Ίσως είναι γραφτό του να γίνει κι αυτός ένας μεγάλος ηγέτης!» Στο άκουσμα της ιδέας του γέλασα τόσο πολύ που ένιωσα να αδειάζει ολάκερο ποτάμι από τα σωθικά μου και να στερεύω. Ο καημενούλης θίχτηκε λιγάκι με την ασυγκράτητη αντίδρασή μου, αλλά στο τέλος γέλασε κι εκείνος και παραδέχτηκε πως τον τελευταίο καιρό έλεγε όλο βλακείες εξαιτίας της τόσης ευτυχίας που τον πλημμύριζε.




28 Ιουνίου 1985

Είμαι σε απόγνωση! Δεν ξέρω τι να κάνω! Το μωρό δε θέλει να βυζάξει άλλο από το στήθος μου. Του προσφέρω απέλπιδα τη ρόγα στο στοματάκι του, αλλά μάταια: εκείνο κλαίει συνεχώς και αποστρέφει το κεφάλι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ένα μονάχα προαισθάνομαι: αυτό δεν είναι καλό σημάδι!

Εδώ και δυο μέρες νιώθω τα νεύρα μου κουρέλια. Δε μπορώ να κοιμηθώ και ξεσπάω συνεχώς στον καημένο το Γιώργο. Τι να μου κάνει κι αυτός ο άμοιρος… Αρκετά ταλαιπωρείται από τα αδιάλειπτα κλάματα του παιδιού που τον κρατούν ξύπνιο όλο το βράδυ σε τέτοιο βαθμό που κοντεύει να λιποθυμήσει τις ώρες της δουλειάς του. Ορκιστήκαμε, όμως, να κάνουμε υπομονή και θα τηρήσουμε τον όρκο μας. Διανύουμε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις και πρέπει να βγούμε νικητές για χάρη του μωρού μας…

Δεν αντέχω στην ιδέα πως θα διακόψω το θηλασμό! Είμαι μια αχρεία και άχρηστη λεχώνα!




11 Σεπτεμβρίου 1991

Πρώτη μέρα στο Σχολείο. Είναι ν’ απορεί κανείς πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Το αγοράκι μου, ο Αντρέας, είναι πανέτοιμος για τη Μεγάλη Αρχή. Αχ, πότε ήταν ένα τοσοδούλι μωρό στην αγκαλιά και πότε κιόλας φορτώνεται τη σχολική του τσάντα για να πάει στο Δημοτικό! Ο χρόνος είναι σαν το τρεχούμενο νερό: κυλά γαργαριστά μπροστά σου και γεμίζει ανάταση την ψυχή σου, αλλά ποτέ δε γυρνά ξανά πίσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προετοιμασμένη ψυχολογικά για μια τέτοια δραστική αλλαγή. Δεν το χόρτασα το αγοράκι μου όσο επιθυμούσα. Τώρα τα πρωινά που ο Γιώργος λείπει στη δουλειά θα κυλούν απελπιστικά αργόσυρτα μες στη μοναξιά, δίχως να θωρώ τη γλυκιά φατσούλα του Αντρίκου μου και δίχως να μιλάμε για παραμύθια και φανταστικές ιστορίες. Τι θα απογίνω; Ώσπου να ‘ρθει το μεσημέρι θα νιώθω τόσο άδεια!

Από την άλλη μ’ έχει καταλάβει μια παράλογη φοβία για τον Αντρέα. Αγχωτικά ερωτήματα τριβελίζουν το μυαλό μου: Θα τα πάει καλά στο Σχολείο; Θα κάνει παρέες με τους συνομηλίκους του; Θα είναι κοινωνικός; Θα είναι καλός μαθητής; Θα τον αγαπάει η δασκάλα του; Θα είναι ασφαλής και θα ξεπεράσει τις παιδικές αρρώστιες που μαστίζουν τα παιδιά της σχολικής ηλικίας; Όλα αυτά τα ερωτήματα στριφογυρίζουν αδιάκοπα στο νου μου και με ταλανίζουν εδώ και κάμποσες ημέρες. Ο Γιώργος έχει εκνευριστεί μαζί μου. Προσπαθεί μάταια να με καθησυχάσει με λόγια κοινότυπα και τετριμμένα επιχειρήματα. Μα τι θαρρεί, τέλος πάντων; Πως δεν τα ξέρω όλα αυτά που μου λέει; Πως δεν τα έχω ακούσει κι εγώ κατά καιρούς; Πως δεν ενστερνίζομαι την κοινή λογική; Δεν είμαι καμιά παράφρονας, απλά είμαι μάνα και σαν κάθε μάνα σε τούτο τον πλανήτη ανησυχώ για το παιδί μου. Τι κι αν μας συμβουλεύουν οι παιδοψυχολόγοι, τι κι αν μας νουθετούν οι παιδίατροι; Όλα αυτά τα λόγια μοιάζουν τόσο ψεύτικα κι απόμακρα, δεν μου αγγίζουν την ψυχή. Αυτή τη στιγμή αγωνιώ βαθιά εντός μου… πρόκειται για το δικό μου παιδί!




20 Φεβρουαρίου 1992

Ο Αντρέας μου έχει πυρετό 39 και το κορμάκι του τρέμει από το ρίγος. Κοντεύω να τρελαθώ! Το προσωπάκι του έχει γεμίσει ανατριχιαστικά εξανθήματα και μες στο στοματάκι του έχει κάτι μικρές μπεζ κηλίδες. Ω, το μωρό μου είναι τόσο νωθρό κι αδύναμο. Παναγιά μου Μεγαλόχαρη, βοήθησέ με, κάνε να αναρρώσει πλήρως το παιδάκι μου, ο Αντρίκος μου! Σου τάζω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του που θα έρθω να την ανάψω γονατιστή στην Τήνο! Θα παραγγείλω να φτιάξουν για τον Άγιο Ναό σου και ένα ολόχρυσο τάμα με τη μορφή του παιδιού μου και θα το κρεμάσω στην κατάφορτη από τάματα εικόνα σου με τα ίδια μου τα χέρια! Μονάχα κάνε καλά το παιδάκι μου, είναι και δικό σου παιδί όπως, εξάλλου, είναι και όλα τα παιδιά τούτης της Γης. Σε παρακαλώ… σε ικετεύω… μάνα είσαι κι εσύ και με καταλαβαίνεις!

Ο Γιώργος είναι κι εκείνος ανάστατος. Είναι σε μια διαρκή κίνηση. Πηγαινοέρχεται από το γραφείο του στο δωμάτιο του παιδιού και το κοιτά με ένα βλέμμα όλο φόβο ανάκατο με μια συναίσθηση ανημπόριας. Τηλεφώνησε στον παιδίατρο να έρθει στο σπίτι να δει τον Αντρέα. Πόσο αναίσθητοι είναι αυτοί οι γιατροί! Μας έβγαλε την πίστη μέχρι να αποφασίσει να έρθει. Όλο διευκρινιστικές ερωτήσεις ήταν στο τηλέφωνο. Α, δεν πάει άλλο… ως εδώ και μη παρέκει... θα βρούμε άλλο παιδίατρο!




12 Απριλίου 1992

Η δασκάλα του Αντρέα μου τηλεφώνησε σήμερα το πρωί να πάω να τη δω αφού θα τελείωνε το μάθημα. Κάτι συμβαίνει, λέει, με τον Αντρέα μου. «Κυρία Παπαδάκη, θα ήθελα να έρθετε στο Σχολείο μετά τη λήξη του μαθήματος για να μιλήσουμε για τον Αντρέα», αυτά ήταν τα λόγια της στο τηλέφωνο. Πόσο με ανησύχησε! Πρέπει να την τρόμαξα με την γεμάτη φόβο και απορία αντίδρασή μου που αναγκάστηκε ευθύς αμέσως να με καθησυχάσει λέγοντάς μου πως δεν επρόκειτο για κάτι κακό, μήτε για κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό, απλώς ήθελε να μου επιστήσει την προσοχή σε κάποια «ελάσσονα», όπως τα χαρακτήρισε, θέματα συμπεριφοράς του παιδιού στα πλαίσια του Σχολείου. Έκλεισα με φούρια το τηλέφωνο και ντύθηκα αμέσως παρότι ήταν ακόμη πρωί. Το σπίτι δε με χωρούσε. Τι φαγητό να ετοιμάσω και τι ρούχα να πλύνω από τη στιγμή που έλαβα ένα τέτοιο τηλεφώνημα! Τα παράτησα όλα και πήγα στο Σχολείο.

Όταν έφτασα εκεί, μόλις είχε χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα και τα παιδιά είχαν εξαφανιστεί μες στις αίθουσες, εκτός από μια μικρή ομάδα (έμοιαζαν με μαθητές προχωρημένων τάξεων) που παρέμειναν στο προαύλιο για το μάθημα της γυμναστικής. Τότε μου ήρθε μια εικόνα στο νου: της Σκύλας και της Χάριβδης. Ναι, τα σχολικά κτίρια μοιάζουν με τα δυο αυτά ομηρικά τέρατα που το ένα ξεβράζει μονομιάς όλα τα παιδιά στην αυλή με το χτύπημα του κουδουνιού για διάλειμμα και το άλλο τα ξαναρουφά με την ίδια ορμή πάλι μέσα μετά τον διαπεραστικό μηχανικό ήχο του επόμενου κουδουνιού. Έτσι όπως είχα γραπωθεί στο καγκελόφραχτο παραπέτασμα με το μούτρο μου χωμένο ανάμεσα σε δυο κάγκελα προσπαθώντας να διακρίνω σε κάποια έρημη γωνιά τον ανυπεράσπιστο Αντρέα μου, ο δάσκαλος της Γυμναστικής τά ‘χασε προς στιγμή και ήρθε προς το μέρος μου για να με ρωτήσει τι γύρευα εκεί σ’ αυτή την κατάσταση. Δεν περίμενα να με πλησιάσει πολύ και αμέσως οπισθοχώρησα τρέχοντας προς ένα αντικρινό καφέ. Εκεί κάθισα βράζοντας στο ζουμί μου και ήπια ένα καφέ μπας και χαλαρώσω λιγάκι από την ένταση. Η ώρα δεν περνούσε κι έτσι ήπια κι άλλο, κι άλλο. Πήρα στο τηλέφωνο και το Γιώργο, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να μιλήσουμε μιας και πνιγόταν στη δουλειά.

Όταν, επιτέλους, έφτασε η ώρα για το ύστατο κουδούνισμα, το κουδούνισα που ηχεί πιο γλυκά και πιο καμπανιστά από οποιοδήποτε άλλο στο αυτί ενός παιδιού, όρμισα μες στο Σχολείο. Τα νεύρα μου ήταν τόσο τεντωμένα από το άγχος και τους πολλούς καφέδες που κόντεψα να πέσω κυριολεκτικά πάνω στη δασκάλα χωρίς να την προσέξω. Εκείνη με πήρε κατά μέρος και άρχισε να μου εξηγεί διακριτικά χαμηλόφωνα τη ζοφερή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, άγνωστο γιατί, ο μικρούλης μου.

Δεν ξέρω αν μπορώ να αντιμετωπίσω τη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε χωρίς καν να το υποψιαστώ, αυτή τη νέα δοκιμασία στην οποία με έχει βάλει ο άπονος Θεός. Όση ώρα η δασκάλα του Αντρέα μου εξηγούσε το λόγο για τον οποίο με είχε καλέσει, εγώ έστεκα βουβή, με απλανές βλέμμα να κοιτάζω επίμονα το μαυροπίνακα, έχοντας απωλέσει κάθε δυνατότητα λογικής σκέψης κι αντίδρασης. Το πρόβλημα με τον Αντρέα έχει ως εξής: Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα ούτε για μια στιγμή. Συνεχώς ζωγραφίζει ασυνάρτητα σκίτσα στο τετράδιό του και δε δείχνει να ενδιαφέρεται ουδόλως για κανέναν και για τίποτα. Κάμποσα παιδιά προσέτρεξαν στη δασκάλα κλαμένα για να παραπονεθούν πως ο Αντρέας τους χτύπησε χωρίς κανένα απολύτως λόγο εν ώρα διαλείμματος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η δασκάλα συνέλαβε κάμποσες φορές το παιδί μου να μιλά χαμηλόφωνα με κάποιο αόρατο άτομο δίχως να μπορέσει το αυτί της να πιάσει κάποια συγκεκριμένη λέξη από αυτά που το παιδί ψέλλιζε. «Θα μπορούσε κανείς να πει μετά βεβαιότητας πως ο Αντρέας πάσχει από το σύνδρομο της μειωμένης προσοχής που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας τα τελευταία χρόνια» απόσωσε η δασκάλα την ώρα που εγώ ένιωθα τη γη να γλιστρά κάτω από τα τρεμάμενα πόδια μου. «Είναι πολύ αντικοινωνικός και ίσως χρειάζεται βοήθεια από κάποιο ειδικό, για παράδειγμα κάποιο παιδοψυχίατρο». Αυτά τα τελευταία λόγια στάθηκαν για μένα η χαριστική βολή. Μια σκοτοδίνη με τύφλωσε για ελάχιστα δευτερόλεπτα και κρατήθηκα από ένα θρανίο για να μην πέσω. Όταν συνήλθα, συγκέντρωσα όλο μου το κουράγιο για να ανακτήσω την αξιοπρέπειά μου. Έπρεπε να αμυνθώ. Δεν είναι δυνατό μια τυχάρπαστη δασκαλίτσα να συστήνει ψυχιατρική παρακολούθηση για το ΓΙΟ ΜΟΥ! «Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές, ούτε προβληματικά παιδιά», αντεπιτέθηκα. «Υπάρχουν μόνο ανίκανοι δάσκαλοι!» Βρήκα τον Αντρέα μου και τον άρπαξα από το μπράτσο… μπορεί ακόμη και να το πόνεσα το αγοράκι μου με τη φούρια που με κατέλαβε. Ευθύς αμέσως τον πήρα από το παλιοσχολείο και πήγαμε στο ζεστό μας σπιτάκι.

Το απόγευμα μίλησα με το Γιώργο και του τα διηγήθηκα όλα με το νι και με το σίγμα. Εκείνος συνοφρυώθηκε και έμεινε αμίλητος και σκεφτικός. «Δεν υπάρχει περίπτωση να στείλω τον Αντρέα σε παιδοψυχίατρο!» ξεκαθάρισα μια και για πάντα τη θέση μου.



15 Ιουνίου 1992

Έφτασαν, επιτέλους, οι θερινές διακοπές που τόσο περίμενα. Ο Αντρέας έχει ανάγκη την ξεκούραση και εδώ, στο εξοχικό μας στην Ανάβυσσο, είναι το κατάλληλο μέρος για να ξεφύγει λιγάκι το μυαλουδάκι του από την πίεση που προκαλεί η σχολική χρονιά σε ένα μαθητή. Ο Γιώργος συνεχίζει κανονικά τη δουλειά του στην Αθήνα, διαμένοντας στη διάρκεια της εβδομάδας στο σπίτι μας στην Κηφισιά, κι έτσι έχω όλο το χρόνο στη διάθεσή μου για να χαρώ το γιό μου με την ησυχία μου εδώ στα ανατολικά.

Περνάμε ειδυλλιακές στιγμές οι δυο μας στην άμμο, χτίζοντας μικρά παλάτια με το κουβαδάκι και το φτυαράκι του, αληθινά κομψοτεχνήματα. Αχ, να μπορούσαμε ο Αντρέας κι εγώ να ζούσαμε μαζί για πάντα ευτυχισμένοι σε ένα τέτοιο παλάτι! Δε θα είχαμε ανάγκη κανέναν!.. Ούτε καν το Γιώργο (ντρέπομαι που μιλάω έτσι για τον ίδιο μου το σύζυγο, αλλά αυτή είναι η πλέρια αλήθεια έτσι όπως την αισθάνομαι ως τα κατάβαθα του «είναι» μου)…




14 Αυγούστου 1992

Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα όρια! Ταλανίζομαι από σκέψεις εφιαλτικές! Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε δυο προοπτικές: να το αποκαλύψω στο Γιώργο, ή όχι. Προς το παρόν δε θα το κάνω. Ίσως είναι κάτι προσωρινό που θα σταματήσει κάποτε και τότε θα είμαστε και πάλι ευτυχισμένοι. Όχι, όχι… δε θα το αποκαλύψω στον άντρα μου γιατί τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς και μπορεί να κάνει καμιά κουταμάρα.

Ακόμη και σε σένα, αγαπητό μου Ημερολόγιο, διστάζω να το εξομολογηθώ. Ω, μοιάζει τόσο επώδυνο, τόσο ζοφερό! Ο Αντρίκος μου μιλά με κάποιο φανταστικό φίλο! Παναγιά μου Μεγαλόχαρη, κάνε το θαύμα σου! Δεν μπόρεσα να έρθω στην Τήνο να σε προσκυνήσω εφέτος, αλλά να είσαι σίγουρη πως θα το κάνω του χρόνου οπωσδήποτε! Μη με τιμωρείς γι’ αυτή μου την παράλειψη!

Τι να κάνω; Πώς να το αντιμετωπίσω; Δεν έχω την εμπειρία και τις απαραίτητες γνώσεις για κάτι τέτοιο, το ομολογώ. Ωστόσο, μου είναι αδύνατο να αποτανθώ σε κάποιο από τους λεγόμενους «ειδικούς». Δεν μπορεί ΕΓΩ να ζω αυτή την κατάσταση. Δεν είναι δυνατό ο γιος ΜΟΥ να είναι σαν αυτές τις ακραίες περιπτώσεις που βλέπουμε στις ταινίες! Όχι!

Προσπάθησα να φέρω σε επαφή τον Αντρέα με το γιο του γείτονά μας μήπως και βγει από τον φαύλο κύκλο του φανταστικού φίλου. Μάταια. Δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το συνομήλικό του και απομονώνεται μόνος στην παραλία, ή στο δωμάτιό του και μιλά με τον αόρατο φίλο του. Δοκίμασα να μπω στο παιχνίδι του. Σκέφτηκα πως είναι κάποιο ανώδυνο καπρίτσιο της ηλικίας του και πως θα περάσει με το χρόνο. Δε θέλει να μου αποκαλύψει με ποιον συζητά χαμηλόφωνα κι αυτή του η επίμονη άρνηση με τρελαίνει. Λιώνω σαν το κεράκι κάθε φορά που τον ακούω από το διπλανό δωμάτιο να χαχανίζει μονάχος δίχως λόγο κι αφορμή, ή να ψιθυρίζει κάποιο δήθεν μυστικό στον φανταστικό του φίλο, σαν να μην πρέπει να το ακούσει άλλος κανείς.

Ωστόσο, περιμένω… περιμένω μες στις φλόγες της κόλασης που με καίνε και με τσουρουφλίζουν σύγκορμη. Θα περάσει…




10 Φεβρουαρίου 1997

Ο Αντρέας πηγαίνει στην έκτη τάξη του Δημοτικού. Τα προβλήματα με την κοινωνική συμπεριφορά του και τις μαθησιακές του δυσκολίες δεν έχουν εκλείψει ολότελα, παρά συνεχίζουν να υφίστανται με υφέσεις και εξάρσεις στα πλαίσια μιας εξουθενωτικής χρονιότητας. Εκεί που ο Γιώργος κι εγώ λέμε πως τα προβλήματα πλέον έπαψαν μια για πάντα, νά σου και υποτροπιάζουν με ποικίλη ένταση. Ένα μονάχα πρόβλημα εξαφανίστηκε μια για πάντα, κάτι που έκανε την κόλαση που ζω καθημερινά πιο υποφερτή: ο αόρατος φανταστικός φίλος δεν ξαναφάνηκε (και ούτε θα ξαναφανεί, θέλω να ελπίζω…)

Κατά τα άλλα το παιδί διατηρεί την ίδια κι απαράλλαχτη αντικοινωνική συμπεριφορά. Όσο δύσκολα κάνει καινούργιους φίλους, τόσο εύκολα τους διώχνει από κοντά του με την προβληματική συμπεριφορά του. Κανείς δε μπορεί να τον αντέξει, γιατί, όπως οι φήμες θέλουν, ο Αντρέας παρα-είναι σνομπ για να έχει φίλους. Υπάρχουν φορές που τον επιπλήττω για τη στάση του απέναντι στα άλλα παιδιά και του τονίζω πως δεν πρέπει να τα θεωρεί κατώτερα, απλά και μόνο επειδή τυγχάνει να μην ανήκουν στη δική μας ευκατάσταση κοινωνική τάξη. «Το γεγονός πως ζούμε σ’ ένα μεγάλο σπίτι στην Κηφισιά δε σημαίνει τίποτα απολύτως!» του λέω με έμφαση για να τον συνεφέρω. «Όλα τα παιδάκια είναι το ίδιο και έχουν το καθένα τις δικές του δυνατότητες, ασχέτως της κοινωνικής θέσης και του επαγγέλματος των γονιών τους». Ματαιοπονία…

Ίσως, από την άλλη, να μην πρόκειται για σνομπισμό και αυταρέσκεια. Ίσως ο Αντρέας μου να μην έχει πρόβλημα πρωτογενώς, αλλά δευτερογενώς. Με άλλα λόγια, εννοώ πως μπορεί να μην είναι εκείνος η πέτρα του σκανδάλου, η πηγή όλων των προβλημάτων, αλλά οι συμμαθητές του, που τον φθονούν για τα αγαθά και τις ανέσεις που έχει. Αυτό είναι και το πιθανότερο. Αχ, παιδί μου… συγχώρα με που σε αμφισβήτησα!

Αχ, πόσες και πόσες φορές έχω έρθει σε ρήξη με τον άντρα μου εξαιτίας της συμπεριφοράς του παιδιού! Εκείνος είναι της άποψης πως πρέπει να του ρίξει ένα γερό χέρι ξύλο για να τον συνετίσει, ενώ εγώ τρέμω από αποτροπιασμό μπροστά σε μια τέτοια προοπτική. Κανείς δε θα ακουμπήσει ποτέ το μονάκριβο γιό μου! Δεν θα αφήσω κανένα να σηκώσει χέρι επάνω του… ούτε καν τον ίδιο του τον πατέρα!





28η Οκτωβρίου 1999

Είμαι έξω φρενών με τον άντρα μου! Σήμερα συνέβη κάτι ανήκουστο, κάτι αδιανόητο! Ο άντρας μου χαστούκισε τον Αντρέα επειδή δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στη σχολική παρέλαση! Ποιος να το ακούσει και να μην αναρριγήσει από τον αποτροπιασμό και την αηδία! Μα ποιος είναι αυτός που αξιώνει από το παιδί να συμμετέχει σε τέτοιες αναχρονιστικές φιέστες! Δε θα το ανεχτώ! Ο Αντρέας είναι αρκετά ώριμος (είναι στην Τρίτη τάξη του Γυμνασίου) και μπορεί, θαρρώ, να αποφασίζει μονάχος για τα «πιστεύω» του και να διαμορφώνει ο ίδιος την κοσμοθεωρία και τις ιδέες που θεωρεί προσφιλείς σ’ αυτόν και που του ταιριάζουν. Δεν είμαστε δα στο Μεσαίωνα! Όσο επιτυχημένος κι αν θεωρείται ο άντρας μου, εντούτοις δεν έχει κανένα δικαίωμα να επιβάλει τις ιδέες και τα «πιστεύω» του στον Αντρέα! Εξάλλου, ποιος είναι ο Γιώργος; Ξεχνά από πού ξεκίνησε και ποια ήταν η ως τώρα πορεία του; Μήπως θαρρεί πως είναι κανένας μορφωμένος και πεπαιδευμένος επιστήμονας; Τι κι αν έχουμε λεφτά και ζούμε στον αφρό της κοινωνίας. Ο Γιώργος είναι ένας χονδρέμπορας ζαρζαβατικών, από αυτούς που έκαναν την τύχη τους με τη νέα τάξη πραγμάτων κι εκμεταλλεύονται τους παραγωγούς τούτης της χώρας. Στην εποχή αυτή που όλα αγοράζονται με το χρήμα, μπορεί ακόμη κι ένας χονδρέμπορας (όσο χοντροκομμένος κι άξεστος κι αν είναι στους τρόπους και την εμφάνιση) να ζει στην Κηφισιά και να περνιέται για μεγαλοεπιχειρηματίας. Ζητώ συγνώμη, Ημερολόγιό μου, που μιλώ έτσι για τον ίδιο μου τον άντρα, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα κι εγώ ήμουν πάντα φιλαλήθης κι αντικειμενική… Ο γιος μου είναι ένα πλάσμα ντελικάτο, εκλεπτυσμένο στο μέγιστο βαθμό. Δε θα τον αφήσω να τον διαπλάσει ένας χονδρέμπορας που καταδυναστεύει τον κόσμο με το «επιχειρηματικό» του μικροαστικό μυαλό!

Στο σπίτι έγινε πραγματική μάχη. Ο Γιώργος έχασε ολότελα την υπομονή και την αυτοσυγκράτησή του και όρμισε στο παιδί με απειλητικές διαθέσεις. Όσο θυμάμαι το μάτι του που γυάλιζε από τη μάνητα αναρριγώ σύγκορμη! «Την επόμενη φορά που θα χτυπήσεις το παιδί θα σε χωρίσω» του είπα άθελά μου μες στο φόβο που με κατέλαβε τη στιγμή της πάλης. Όταν τα πράγματα ησύχασαν στο σπίτι και ο άντρας μου βγήκε να κάνει ένα περίπατο για να ηρεμήσει, εγώ πήρα κοντά μου τον Αντρίκο μου και προσπάθησα με τρόπο πολιτισμένο να τον νουθετήσω και να τον συμβουλέψω. Εξάλλου, έτσι λένε όλα τα περιοδικά περί ανατροφής του παιδιού και όλοι αυτοί οι διάσημοι ψυχολόγοι που βγαίνουν καθημερινά στα κανάλια και λύνουν τα προβλήματα του κόσμου. Τόσοι πολλοί επιστήμονες δεν μπορεί να κάνουν λάθος…

Το μεσημέρι που έγινε ο καβγάς απείλησα πως θα χωρίσω το Γιώργο, πάνω στα νεύρα μου και κυριευμένη από το φόβο, δίχως να το εννοώ ούτε κατ’ ελάχιστο. Τώρα, όμως, που γράφω ήρεμη, πλέον, πάνω στις σελίδες σου, αγαπημένο μου Ημερολόγιο, είμαι σίγουρη πως αν αυτός ο γορίλας ξαναχαστουκίσει το καημένο το παιδί… θα τον χωρίσω!




Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2001

Μαύρη Πρωτοχρονιά κάναμε εφέτος! Δε θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω και αναπνέω. Δεν ξέρω αν όλες οι δοκιμασίες που περνώ προέρχονται από εσένα, Μεγαλοδύναμε, αλλά θέλω να ξέρεις πως η υπομονή μου παίρνει ν’ αποσώνει. Δεν είμαστε όλοι σαν τον Ιώβ, είμαστε απλοί άνθρωποι με αδυναμίες και όρια.

Όχι, όχι, Θεέ μου, παίρνω πίσω τα άδικα αυτά λόγια μου, δεν τα εννοούσα! Δεν φταις Εσύ παρά μονάχα εγώ και μόνο εγώ. Εγώ επέτρεψα στον Αντρέα μας να βγει με τους φίλους του και να διασκεδάσει μονάχος απόψε. Ήταν, άραγε, κάτι τόσο τρομερό; Το παιδί πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Λυκείου, δεν είναι δα και κανένα μωρό παιδί. Είναι αρκετά μεγάλος για να κάνει τη ζωή του όπως αυτός ορίζει.

Όχι, όχι, δε φταίω σε τίποτα εγώ. Ο άντρας μου φταίει που τον έχει τόσο πολύ καταπιέσει και έχει καταρρακώσει τον εφηβικό εγωισμό και την υπερηφάνεια του…. Κι όμως, ούτε κι εκείνος φταίει απόλυτα: η αμορφωσιά και οι γκροτέσκοι τρόποι του φταίνε. Νομίζει πως ο Αντρέας μας, το παληκαράκι μας, προορίζεται να γίνει σαν και δαύτον: ένας χονδρέμπορας της λαϊκής.

Τα ατυχή γεγονότα που συνέβησαν με τρόπο κατακλυσμιαίο εκείνο το βράδυ έχουν λίγο πολύ ως εξής:

Ο Αντρέας βγήκε με την παρέα του για να διασκεδάσουν (δεν μας έχει επιτρέψει να γνωρίσουμε τους φίλους του, κάτι το οποίο το σέβομαι). Κατά τις δύο τα ξημερώματα και αφού ο Καινούργιος Χρόνος διαδέχτηκε θριαμβικά τον παλιό και στρογγυλοκάθισε για μια ολόκληρη χρονιά στο θρόνο του φέρνοντας σε όλο τον κόσμο υγεία, αγάπη και ειρήνη, χτύπησε το τηλέφωνο. Νομίζοντας πως είναι ο Αντρέας μας έτρεξα μπροστά από τον άντρα μου για να σηκώσω το ακουστικό και να ακούσω τη γλυκιά φωνή του παιδιού να μου εύχεται τα «χρόνια πολλά». Όμως, αλίμονο, αντί για τη γνώριμη φωνή του Αντρέα ακούστηκε μια βαριά και τραχιά φωνή αγνώστου: «Είστε η κυρία Παπαδάκη;» Δεν πρόλαβα καλά – καλά να αποκριθώ και η αγριοφωνάρα ξανακούστηκε, μόνο που αυτή τη φορά ο τόνος της ήταν κατάφορτος από ειρωνεία και σαρκασμό συνάμα: «Σας τηλεφωνώ από το Αστυνομικό Τμήμα. Έχουμε εδώ το γιο σας εξαιτίας κάποιας παρανομίας στην οποία υπέπεσε μαζί με κάποιους άλλους νεαρούς φίλους του. Πρέπει να έρθετε στο Τμήμα». Η γραμμή έκλεισε απότομα κι εγώ έμεινα να κοιτώ με βλέμμα απλανές και χαύνο τη συσκευή του τηλεφώνου. «Τι έγινε;» έφτασε από το σαλόνι η φωνή του Γιώργου, «ποιος ήταν στο τηλέφωνο;» Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να του εξηγήσω. «Ντύσου να πάμε στο τμήμα» είπα με όση περισσότερη προσποιητή αυστηρότητα μπορούσα να συγκεντρώσω στη φωνή μου προκειμένου να αποφύγω τα χειρότερα…

Στο Τμήμα βρήκαμε τον Αστυνομικό βάρδιας και μάθαμε, αλίμονο, πως ο γιος μας έμπλεξε σε ένα καβγά στον οποίο αυτός και οι φίλοι του κυνήγησαν και χτύπησαν ένα γιο μετανάστη. Ω, πόσο απελπισμένη νιώθω αυτή τη στιγμή που γράφω. Ίσως ο Γιώργος μου να έχει δίκιο σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά του Αντρέα. Τον τελευταίο καιρό συμφωνώ μαζί του πως το παιδί μας έχει ξεπεράσει τα όρια. Κι αυτοί οι φίλοι του… φοβήθηκα λίγο μόλις τους αντίκρισα. Έμοιαζαν με skinheads. Πότε ο Αντρέας γνώρισε αυτά τα αποβράσματα; Πού γνώρισε αυτούς τους αλήτες; Ο ξανθός μου άγγελος παραείναι λεπτεπίλεπτος για να επιδίδεται σε τέτοιες πράξεις. Αυτοί τον παρέσυραν σε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές… είμαι σίγουρη γι’ αυτό, όσο σίγουρη είμαι πως εγώ κι ο άντρας μου θα τον βοηθήσουμε να ξεφύγει από αυτή την «Αυλή των Θαυμάτων» όπου το καημένο το παιδί παραδέρνει, ποιος ξέρει πόσο καιρό τώρα, δίχως εμείς, οι γονείς του, που τον αγαπάμε και θέλουμε μονάχα το καλό του, να γνωρίζουμε ως τώρα τίποτα!

Δεν θέλω να περιγράψω τι επακολούθησε στο σπίτι… ήταν μια μαύρη Πρωτοχρονιά που όμοιά της ελπίζω να μην ξαναζήσει η οικογένειά μας…




16 Μαρτίου 2002

Ευτυχώς που υπάρχουν και καλοί άνθρωποι σε τούτο τον άγριο κόσμο, άνθρωποι που βοηθούν τους συνανθρώπους τους με όλες τις δυνάμεις που μπορούν να διαθέτουν από το μετερίζι όπου βρίσκονται. Ένα τέτοιο άνθρωπο γνώρισα στο πρόσωπο του αγαπημένου μου δημοσιογράφου, Κώστα Χαρδαβέλα.

Τι να πρωτοπώ γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω το καλό που μου έχουν κάνει οι εκπομπές του. Είμαι, πλέον, πιστός οπαδός του. Τον ακολουθώ νοερά διαμέσου των εκπομπών του σε ό,τι κάνει. Η εκπομπή του «Το Παιδί μου, Αυτός ο Άγνωστος» στάθηκε για μένα πραγματική αποκάλυψη! Και τι δεν έμαθα από αυτήν! Πόσο πολύ με βοήθησε να γίνω μια καλύτερη μητέρα! Του χρωστώ ευγνωμοσύνη, κι αν κάποτε καταφέρω να τον συναντήσω και να τον γνωρίσω από κοντά θα του μιλήσω για το γιο μου και μένα και θα του εκμυστηρευτώ τα πάντα, το πόσο καλό μου έκανε, το πόσο με διαπαιδαγώγησε.

Αισθάνομαι αδήριτα την ανάγκη να ευχαριστήσω και όλους αυτούς τους Ψυχολόγους (σκόπιμα γράφω το πρώτο γράμμα με κεφαλαίο) που έχουν ως τώρα εμφανιστεί στην τηλεόραση και συμπαραστέκονται στις μητέρες όλης της Ελλάδας και συμπάσχουν μ’ αυτές συμβουλεύοντάς τες και νουθετώντας τες με άρτια από επιστημονικής πλευράς επιχειρήματα. Οι αγαπημένοι μου είναι η Τένια Μακρή, η Καπάτου, ο Δανιάς (ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή τα ονόματά τους). Με τη μνεία που κάνω σ’ αυτούς μες στο Ημερολόγιό μου, πιστεύω πως τους ξεχρεώνω με το δικό μου τρόπο για το καλό που μου έκαναν, αποτίω κατά τις δικές μου δυνάμεις ένα φόρο τιμής σ’ αυτούς.

Γιατί βλέπω, πλέον, ολοκάθαρα τη διαφορά στη συμπεριφορά του παιδιού. Έχει ηρεμήσει και έχει γίνει το ίδιο (ίσως κι ακόμη περισσότερο) γλυκός, όπως όταν ήταν μικρό παιδάκι. Διακρίνω την αγάπη που τρέφει για μένα, τη μητέρα του, μες στα λαμπερά του καταγάλανα μάτια. Όταν μιλά μαζί μου ο τόνος της φωνής του είναι μελιστάλαχτος, πράος. Η σχέση μας διαπνέεται από μια σεραφική γαλήνη. Μ’ αγαπά πολύ και δεν παύει να μου δείχνει την αγάπη του σε όλο της το μεγαλείο, ανεμπόδιστα, απρόσκοπτα, ανοικονόμητα… Διανύουμε τη «χρυσή εποχή» και είναι όλα γύρω μου φωτεινά κι αισιόδοξα.

…Δε μπορώ να πω ότι ισχύουν τα ίδια και για τον πατέρα του. Εδώ και χρόνια ο άντρας μου διακατέχεται από μια απέχθεια απέναντι στο παιδί. Οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τόσο τυπικές κι επιδερμικές, σχεδόν ανύπαρκτες. Ποτέ του δεν αγάπησε αληθινά τον Αντρέα μας. Δεν είναι ικανός να αγαπήσει κανέναν, ούτε κι εμένα… Το παιδί το διαισθάνεται, προσλαμβάνει την αρνητική ενέργεια και με το δίκιο του έχει απομακρυνθεί από κοντά του. Εμένα αγαπά περισσότερο, με λατρεύει με μια λατρεία αγνή κι αμόλευτη. Δεν ήταν, εξάλλου, λίγες οι προσπάθειες που έκανα για να αξίζω κάτι τέτοιο. Προσπάθησα, αγωνίστηκα, πέρασα στιγμές αγωνίας και μαρτυρίου συμπάσχοντας μαζί του, τον συμπόνεσα, έστερξα στις κάθε λογής ανάγκες του. Με μέντορα και καθοδηγητή μου τον Κώστα Χαρδαβέλα και όλους αυτούς τους Ψυχολόγους των τηλεοπτικών εκπομπών έφτασα στην ευτυχία.

Ο Αντρέας είναι τόσο καλό παιδί! Ένα πανέμορφο ξανθό παληκάρι, γέννημα δικό μου, κατάδικό μου. Αν δεν ήταν ο γιος μου… θα τον είχα ερωτευτεί…



21 Ιουλίου 2002

Αποκάλυψη!

Μόνο αυτή τη λέξη μπορώ να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω αυτό που μου συμβαίνει, αυτή την αναστάτωση και την ακραιφνή ενέργεια που νιώθω βαθιά εντός μου και που αναστατώνει το «είναι» μου ωθώντας με στον έβδομο ουρανό! Είμαι ευλογημένη!

Λίγες ημέρες πριν επισκέφτηκα μια φίλη μου και ήπιαμε τσάι στο σπίτι της. Είναι μια καλή κυρία, σύζυγος επιχειρηματία. Το σπίτι της στη Γλυφάδα ένα χάρμα οφθαλμών! Και το δικό μου καλό είναι, αλλά αυτό… Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ, εκεί που μιλούσαμε για τις οικογένειές μας και τα παιδιά μας, έπεσε στο τραπέζι ένα πολύ περίεργο εκ πρώτης θέμα συζήτησης: τα παιδιά Indigo. Η Ντέμπυ (έτσι λέγεται η φίλη μου αυτή) ισχυρίστηκε ότι η κόρη της (μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλα που έχει την ίδια ηλικία με το γιο μου) είναι παιδί – Indigo. Τη ρώτησα σχετικά για να μάθω περί τίνος πρόκειται. Τότε άρχισε να μου μιλά γι’ αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο που όμοιό του δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στα χρονικά της ανθρώπινης φυλής. Χρησιμοποιούσε ένα φρασεολόγιο και μια ορολογία εν πολλοίς άγνωστα σε μένα, κάτι μεταξύ συμβατικής επιστήμης και παραψυχολογίας, μεταφυσικής και αυτού που στα αγγλικά αποδίδεται με τον όρο “paranormal activity” (τα ελληνικά είναι πενιχρά ως προς τέτοιες έννοιες).

Έμεινα εκστασιασμένη, κυριολεκτικά κρεμάμενη από τα χείλη της! Μου μίλησε για μια καινούργια γενιά παιδιών που ήρθαν στον κόσμο τούτο στη δεκαετία του ‘80 κι έπειτα. Μου είπε πως, σύμφωνα με κάποια Nancy Ann Tappe, υπολογίζεται πως σήμερα ένα 70% των παιδιών ηλικίας μεταξύ 15 και 25 ετών, καθώς και το 97% των παιδιών ηλικίας κάτω από 10 ετών είναι αυτό που λέμε Indigo. Το indigo είναι χρώμα που στα ελληνικά αποδίδεται πιστότερα ως βιολετί, ή λουλακί και αφορά στην αύρα που εκπέμπουν αυτά τα παιδιά γύρω τους. Αυτά τα παιδιά ανήκουν στο λεγόμενο κίνημα New Age που θα κυριαρχήσει στον κόσμο μες στα επόμενα χρόνια και έχουν απίστευτες δυνατότητες, ικανότητες που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου. Γνωρίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ξέρουν να τιθασεύουν τα συναισθήματά τους, μιας και το συναίσθημα είναι ένα αταβιστικό κατάλοιπο του παρελθόντος το οποίο δεν χρειάζεται πλέον ο άνθρωπος στη νέα χιλιετία. Απαλλαγμένος από το συναίσθημα μπορεί κανείς να μεγαλουργήσει, να γίνει ηγέτης, να κρίνει αντικειμενικά, να έχει ενόραση. Για φαντάσου! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έκσταση που με κατέλαβε πήρε να φουντώνει ακόμη περισσότερο και να με κυριεύει σύμψυχα όταν η Ντέμπυ μου αποκάλυψε ότι ένα ακόμη χάρισμα που έχουν αυτά τα παιδιά είναι πως, χάρη στην περίεργη, εξωπραγματική τους αύρα μπορούν να γιατρεύουν ασθένειες με ένα τους άγγιγμα! Είναι να τα χάνει κανείς…

Αμέσως κατάλαβα πως ο Αντρέας μου είναι κι αυτός ένα παιδί Indigo, ένα τέτοιο χαρισματικό πλάσμα του New Age, της Νέας Εποχής. Είναι ένας μικρός Χριστούλης που ήρθε σε τούτο τον κόσμο για να τον κάνει καλύτερο, για να ηγηθεί και να φέρει, μαζί με τους ομοίους του, την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου γι’ αυτή την αποκάλυψη! Σου είμαι ευγνώμων αιώνια!

Φεύγοντας από το σπίτι της Ντέμπυ, εκείνη μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο “The Indigo Children: The New Kids Have Arrived” των Lee Carroll και Jan Tober που πρωτοεκδόθηκε μόλις τέσσερα χρόνια πριν, το 1998. Δεν έχασα χρόνο. Το παρήγγειλα ευθύς αμέσως και το διάβασα μονορούφι (ευτυχώς γνωρίζω αγγλικά λόγω της καλής μου ανατροφής).

Αχ, να ‘ταν εδώ κοντά μου ο Αντρίκος μου για να του τα εξηγήσω όλα, να του πω πόσο διαφορετικός είναι από τον χοντροκομμένο και βάρβαρο πατέρα του, πόσο τυχερός στάθηκε που γεννήθηκε στα μέσα του ’80! Αυτή την περίοδο είναι πολύ μακριά μου στην Ιταλία, όπου κάνει τις διακοπές του με τη καινούργια του φιλενάδα. Σχίζεται η ψυχή μου που δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του την Αποκάλυψη που μόλις έζησα… Μήπως δεν πρέπει να του το πω από τώρα; Μήπως είναι ακόμη πολύ νωρίς και με τα άγαρμπα λόγια μου τον επηρεάσω αρνητικά; Δεν είμαι σίγουρη… αμφιταλαντεύομαι… Πώς να κρατήσει κανείς κρυφό ένα τέτοιο νέο, πώς να μην τρέξει παντού σ’ όσους ξέρει και δεν ξέρει για να το διαδώσει!

Ας είναι. Θα περιμένω να γυρίσει από τις διακοπές του και θα αποφασίσω τότε τι θα κάνω…




11 Φεβρουαρίου 2003

Στο σπίτι έγινε φοβερός καυγάς για τους βαθμούς του Αντρέα. Ο Γιώργος έχει αφρίσει και τριγυρνά από δωμάτιο σε δωμάτιο μουγκρίζοντας σαν τον Μινόταυρο. «Σε λίγους μήνες θα δώσει πανελλήνιες αυτό το ζώον! Τι θα πάει να γράψει;» μαινόταν όλο το απόγευμα ο άντρας μου. «Ζώον είσαι εσύ και το βάρβαρο επάγγελμά σου!» τόλμησα να αντιμιλήσω σε έντονο τόνο, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην κλάψω από την αγανάκτηση. Άκου «ζώον» το παιδί μας! Είναι λόγια πατέρα αυτά; Τι κι αν πήρε τέτοιους βαθμούς… έτσι είναι όλα τα Indigo παιδιά: ασυμβίβαστα και αδιάφορα απέναντι στην ξεπερασμένη, στεγνή, μονολιθική και αποστειρωμένη εκπαίδευση που τους παρέχουν τα σημερινά Σχολεία. Δεν φταίει εκείνος που οι καθηγητές του είναι μέτριοι, ανίκανοι να αντιληφθούν τις πάμπολλες και ποικίλες ιδιαιτερότητες ενός παιδιού Indigo.

«Θα κάνει μια τρύπα στο νερό στις τελικές Εξετάσεις. Λυπάμαι τα χρήματα που ξόδεψα για να τον πάω στα καλύτερα φροντιστήρια. Καλύτερα να τα έτρωγα στραγάλια!» Θεέ μου τι άξεστος άνθρωπος, quelle vulgarité! «Δεν χρειάζεται να πάει σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Θα τον στείλουμε να σπουδάσει management στην Αγγλία, εκεί που πάνε όλα τα παιδιά του καλού κόσμου και γίνονται οι καλύτεροι managers», αντέτεινα στις προσβολές του και, διατηρώντας την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτησή μου, συνέχισα λέγοντας πως λεφτά, δόξα τω Θεώ, έχουμε υπερ-αρκετά για κάτι τέτοιο. Δε μπορείς, αγαπητό μου Ημερολόγιο, να φανταστείς τι μου απάντησε αυτός ο γορίλλας, αυτός ο Ούνος, ο Βάρβαρος! Με πιάνει η απόγνωση όταν αναθυμούμαι τα τελευταία του λόγια πριν βροντήξει με πάταγο την εξώπορτα του σπιτιού και φύγει: «Άκου να σου πω», μούγκρισε κατακόκκινος από οργή, «δε θα μου φάτε άλλα λεφτά εσύ και τούτο το στουρνάρι. Προτιμώ να τα φάω όλα μόνος μου στις πουτάνες!»

Μια λέξη μπορώ να πω για όλα αυτά: Καταισχύνη!




7 Μαρτίου 2004

Είμαστε, καθώς λένε, στα χωρίσματα με το Γιώργο. Με χαρακτήρισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρελή, παθολογική περίπτωση, ανίκανη μάνα, αχαλίνωτη, με λίγα λόγια: παρανοϊκή!

Πες μου, καλό μου Ημερολόγιο, αξίζω, άραγε, όλους αυτούς τους άδικους χαρακτηρισμούς, αυτή την επίθεση κατάφορης χυδαιότητας; Και όλα αυτά γιατί; Γιατί αγαπώ το παιδί μου όπως κάθε μάνα οφείλει να αγαπά; Επειδή πιστεύω στις ξεχωριστές του ικανότητες; Επειδή θέλγομαι από το μεταφυσικό και την παραψυχολογία; Μήπως γιατί δεν είναι αρκετά ώριμος και καλλιεργημένος για να δεχτεί τη νέα πραγματικότητα: πως το παιδί μας είναι Indigo;

Μου μίλησε ψυχρά και με εξοργιστική απάθεια για διαζύγιο. Έκανε, μάλιστα, και χιούμορ λέγοντάς μου πως ανέκαθεν τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή του συμβάδιζαν, για λόγους ανεξήγητους, με την πολιτική πορεία αυτού του τόπου. Έτσι αποφάσισε να μου ζητήσει διαζύγιο τη μέρα των βουλευτικών εκλογών. Έφτασε σε τέτοιο σημείο παραλογισμού που περίμενε τα πρώτα αποτελέσματα των exit polls για να μου το αναγγείλει. «Στη χώρα αυτή γίνεται μια νέα αρχή καθώς βλέπεις», μου είπε μειδιώντας σαρκαστικά. «Το παρελθόν έχει τη θέση του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι καιρός να κάνω κι εγώ μια νέα αρχή στην προσωπική μου ζωή. Θα σου χαρίσω το σπίτι και… τον γιο μας».


Ως εδώ και μη παρέκει. Με έπιασε υστερία και κόντεψα να τον ξεσκίσω με τα νύχια μου. Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ και καθώς αχνοχάραζε, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου με βρήκαν κατάστεγνη από δάκρυα κι απαλλαγμένη από κάθε συναίσθημα.

Τώρα που ο Αντρέας μου σπουδάζει στο Λονδίνο και δεν τον έχει ανάγκη, ίσως δεν είναι και τόσο κακή η ιδέα του διαζυγίου.

Αφού θέλει διαζύγιο, θα το έχει!




21 Αυγούστου 2004

Υπογράφτηκε το διαζύγιο κοινή συναινέση και επιδικάστηκε για μένα και τον Αντρέα μια διόλου ευκαταφρόνητη διατροφή. Εξάλλου, οι δουλειές του Γιώργου ως μεσάζοντα ζαρζαβατικών, τώρα που το ευρώ έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, πάνε πολύ καλά. Συμφωνήσαμε να πουλήσουμε και το εξοχικό στην Ανάβυσσο και να μοιραστούμε την αμοιβή. Αυτό το σπίτι πάντα με στοίχειωνε. Εκεί είχα πρωτοδιαπιστώσει έντρομη πως ο Αντρέας μου είχε φανταστικό φίλο. Είναι για μένα το σπίτι των φαντασμάτων. Καλά θα κάνουμε να το πουλήσουμε, δε θέλω να το θυμάμαι.

Ένα μονάχα με παρηγορεί και μου δίνει ψυχική δύναμη καθ’ όλη ετούτη τη διάρκεια της ψυχοφθόρου διαδικασίας στην οποία έχω μπει και παραδέρνω: ο γιος μου. Συχνά – πυκνά μου τηλεφωνεί από το μακρινό Λονδίνο και μου λέει τα νέα του. Άλλοτε, πάλι, μου στέλνει τρυφερά γράμματα με φωτογραφίες, στιγμιότυπα από την όμορφή ζωή του στο μακρινό βορά. Χάρη στο γιο μου συνεχίζω να ζω…

Τελευταία έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο καθώς τακτοποιούσα το σπίτι και ξεκαθάριζα παλιά, σκονισμένα πράγματα για να ξεγελάσω τη μοναξιά μου. Είναι κάποιου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας ονόματι Arthur C. Clarke και τιτλοφορείται “Οι Επικυρίαρχοι” (στα αγγλικά ο τίτλος είναι: “Childhood’s End”), γραμμένο το 1953. Στις σελίδες του ανακάλυψα ότι τα παιδιά Indigo δεν είναι καθόλου μια καινούργια υπόθεση. Από το 1953 κιόλας γίνεται αναφορά γι’ αυτά, δίχως να δίνεται ο χαρακτηρισμός “Indigo”. Μαγεύτηκα από τις φανταστικές, μελλοντολογικές και σχεδόν “νοστραδαμικές” εικόνες που ξεπηδούσαν από εκείνο το βιβλίο. Ωστόσο, δεν κρύβω πως με κυρίευσε σύνωρα κι ένας παράξενος φόβος καθώς διάβαζα την περιγραφή των εξωγήινων “επικυρίαρχων”: ήταν κερασφόροι δαίμονες με φτερά νυχτερίδας, έτσι όπως περιγράφονται διαχρονικά στη χριστιανική παράδοση.


30 Απριλίου 2005

Είδα σε DVD την ταινία “Village of the Damned” του John Carpenter και πολύ φοβήθηκα έτσι όπως ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Αυτά τα παιδιά στην ταινία… αυτά τα καταραμένα παιδιά με τα ξανθά μαλλιά και τα σατανικά λαμπυρίζοντα μάτια… ω, αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι Indigo!

Γράφω αυτή τη στιγμή για να καταπραΰνω τις φοβίες που μ’ έχουν κυριεύσει. Άναψα όλα τα φώτα στο σπίτι για να έχω άμεση οπτική επαφή με κάθε χώρο, μην τύχει και εμφανιστεί μπροστά μου κανένα τέτοιο κολασμένο παιδί. Γράφω για να ξεχαστώ.

Ο Αντρέας μου δεν έχει καμία σχέση με τέτοια πράγματα, γι’ αυτό είμαι σίγουρη!



13 Οκτωβρίου 2006

Ω, πόσο λάθος έκανα! Είμαι μια ξεμωραμένη μάνα που αφήνει να ξεφεύγουν από το στόμα της ακατάσχετες ανοησίες! Τι πήγα κι έκανα σήμερα!

Ο Αντρέας μου έστειλε με το ταχυδρομείο κάποιες καινούργιες φωτογραφίες του, όπου απεικονίζονταν οι καινούργιοι του “κολλητοί”. Άνοιξα το φάκελο με μια ασυγκράτητη αδημονία και έπιασα μία – μία τις φωτογραφίες στα χέρια μου για να τις αποθαυμάσω… αλλά τι να δω; Στις φωτογραφίες ήταν ο Αντρίκος μου, το κατάξανθο αυτό παληκάρι, με ένα τσούρμο μαύρους με εγκληματικές φάτσες! Αυτοί είναι οι φίλοι του; Από όλους τους ευγενείς, γαλαζοαίματους, φλεγματικούς Άγγλους, εκείνος προτίμησε να συναναστραφεί με μια τέτοια συμμορία; Και, σαν να μην έφτανε αυτό το σοκ, σε δύο από τις εν λόγω φωτογραφίες πόζαραν σε άκρως προκλητικές στάσεις τρεις κάτασπρες σαν το γάλα κοπέλες (πιθανολογώ πως πρόκειται για Αγγλίδες), των οποίων η αμφίεση (δεκάδες σκουλαρίκια σε μύτη, φρύδια, χείλη και πηγούνι, σούπερ μίνι που άφηναν σε κοινή θέα ένα τμήμα της κυλόττας) παρέπεμπε μονάχα σε κοινές πόρνες. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το συναίσθημα που με κυρίευσε δεν ήταν τόσο ο θυμός όσο μάλλον ο φόβος και η αγωνία για την κατάσταση του γιου μου στη μακρινή αυτή χώρα.

Του τηλεφώνησα αμέσως, αλλά δεν απάντησε. Συνέχισα, ωστόσο, με αμείωτη υπομονή να του τηλεφωνώ, ώσπου κατά το βραδάκι τον πέτυχα. Διακατεχόμενη από αγωνία, του μίλησα απότομα και δίχως περίσκεψη. «Ποιοι είναι όλοι αυτοί στις φωτογραφίες, μπορείς να μου πεις;» του φώναξα έξαλλη. «Τι θαρρείς πως κάνεις εκεί πέρα; Το ξέρεις ότι οι σπουδές σου μου στοιχίζουν περί τα 3.000 ευρώ μηνιαίως; Να σε δω τι θα κάνεις αν ο πατέρας σου μας κόψει τη διατροφή!» Ήμουν σε ντελίριο, το παραδέχομαι. Όπως, επίσης, παραδέχομαι ότι ήμουν άδικη. Δεν τα γνώριζα αυτά τα παιδιά στις φωτογραφίες και, παρόλα αυτά, τα κατέκρινα όντας προϊδεασμένη από την ελληνική πραγματικότητα. Έκανα λάθος, αλλά τι να γίνει; Μάνα είμαι και ανησυχώ. Ως ένα βαθμό οι φόβοι μου είναι δικαιολογημένοι.

Ο Αντρέας μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα και στις επόμενες επανειλημμένες προσπάθειες που έκανα όλο το βράδυ για να επικοινωνήσω και πάλι μαζί του δεν ξανασήκωσε το ακουστικό.

Αν χάσω τον Αντρέα, θα μείνω ολομόναχη σε τούτο τον κόσμο…



25 Δεκεμβρίου 2006

Είναι Χριστούγεννα. Όλος ο κόσμος έχει γιορτή, μα η χαρμόσυνη ατμόσφαιρα που διαχέεται παντού τριγύρω δεν έχει πλησιάσει το σπίτι μου. Είμαι μια γυναίκα – ζόμπι, μια ζωντανή νεκρή. Τριγυρνώ άσκοπα μες στο σπίτι και αισθάνομαι ότι θα πάθω ασφυξία, ότι θα λιποθυμήσω και θα με βρουν νεκρή μετά από ημέρες. Εφέτος δεν στόλισα ούτε δέντρο, ούτε έκανα οποιαδήποτε γιορτινή ετοιμασία. Αχ, πόσο ζηλεύω τις άλλες μανάδες που έχουν υποδεχτεί τα παιδιά τους και τα περιποιούνται! Είμαι μια ύπαρξη τραγική.

Ο Αντρέας μού τηλεφωνεί αραιά και πού και κάθε φορά για λίγα μονάχα λεπτά. Πώς είναι δυνατό να μου φτάσουν αυτά τα λίγα λεπτά επικοινωνίας; Τι να πρωτοπεί κανείς μες σε τόσο ασφυκτικά περιορισμένο χρόνο; Πνίγομαι… δεν έχω λόγο ύπαρξης… θα πεθάνω μονάχη… Θέλω τον Αντρέα, το παιδί μου, το μονάκριβο γιό μου!

Είναι, λέει, στο Παρίσι για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μαζί με μια φίλη του. Μακάρι να είναι καλά κι ας μ’ έχει ξεχάσει…



10 Μαΐου 2008

Αποκάλυψη! …ή καλύτερα: Αποκάλυψη ξανά!

Είδα την εκπομπή "Οι Πύλες του ανεξήγητου" του αγαπημένου μου δημοσιογράφου, Κώστα Χαρδαβέλα στην τηλεόραση και στάθηκε για μένα μεγάλη παρηγοριά κι απάγκιο. Το θέμα της εκπομπής ήταν τα παιδιά Indigo και όχι μόνο… Για τα παιδιά Indigo ξέρω τα πάντα, έχω παρακολουθήσει όλες τις συζητήσεις που έχουν γίνει ως τώρα, έχω πάει σε συνέδρια, σεμινάρια, έχω επισκεφτεί κατ’ ιδίαν πολλούς ειδικούς επί του θέματος. Μην ξεχνάτε πως εγώ η ίδια έχω ένα τέτοιο χαρισματικό παιδί. Ως εκ τούτου, η εκπομπή αυτή δεν προσέθεσε στις γνώσεις μου κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη γνωρίζω.

Η Αποκάλυψη, όμως, εμφανίστηκε σε μένα για άλλο λόγο: μιλώ για τα παιδιά Crystal (τα “κρυστάλλινα παιδιά”) και τα παιδιά Rainbow (τα “παιδιά του Ουράνιου τόξου”) που αρχίζουν να γεννιούνται και που αποτελούν, κατά τα λεγόμενα του έγκριτου αυτού δημοσιογράφου, τη συνέχεια των παιδιών Indigo με επαυξημένες μεταφυσικές ικανότητες. Εκστασιάστηκα από όσα λέχθηκαν στη διάρκεια της εκπομπής, έμεινα κυριολεκτικά άναυδη! Θεέ μου, τι αξιοθαύμαστα σχέδια που κάνεις για το μέλλον αυτής της άμοιρης ανθρωπότητας!

Έπειτα σκέφτηκα πως παιδιά Crystal μπορεί να είναι ήδη ανάμεσά μας, ακόμη και στην χώρα μας. Ίσως είναι τα λεγόμενα παιδιά – Emo! Πρέπει να το διασταυρώσω, πρέπει να μάθω περισσότερα. Θα τηλεφωνήσω στην εκπομπή για να με φέρει σε επαφή με όποιον μπορεί να γνωρίζει κάτι παραπάνω. Είμαι ικανή να ταξιδέψω και στο εξωτερικό για να συναντήσω τους ειδικούς επί του θέματος και να συζητήσω μαζί τους. Το ‘βαλα σκοπό να πάω και στο ξενοδοχείο Athens Electra το άλλο Σάββατο για να δω από κοντά τον κύριο Gordon Smith, που υποστηρίζει πως συνομιλεί με τις ψυχές του Κάτω Κόσμου. Ανέκαθεν με τραβούσαν οι σεάνς. Αφού ο κύριος Χαρδαβέλας κάλεσε αυτόν τον άνθρωπο στην έγκριτη εκπομπή του, μου είναι αδύνατο να φανταστώ πως υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να αποδειχτεί ένα τραγικό φιάσκο. Είμαι σχεδόν βέβαιη για το ότι ο Gordon Smith έχει το χάρισμα να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Πρέπει να τον συναντήσω όπωσδήποτε! Εξάλλου, ενθυμούμενη την περίπτωση του Γιούρι Γκέλλερ, μόνο θετικά λόγια έχω να πω για όσους καλεί ο Χαρδαβέλας στην εκπομπή του. Δεν υφίσταται ούτε η παραμικρή υποψία φάρσας, δεν διαφαίνεται το παραμικρό ψιμμύθι πλάνης. Α, όλα κι όλα… μιλάμε για τον κύριο Κώστα Χαρδαβέλα!

Ας γυρίσω, όμως, πίσω στο θέμα που με έχει σχεδόν ολοκληρωτικά απορροφήσει: Αν αληθεύει πως τα παιδιά – Emo ανήκουν στην κατηγορία των παιδιών Crystal θα πρέπει να σκεφτώ πολύ σοβαρά ακόμη και την περίπτωση να υιοθετήσω ένα τέτοιο παιδί… ειδικά τώρα που είμαι ολομόναχη δίχως τον μονάκριβο Αντρέα μου…

Για ένα μονάχα λόγο λυπάμαι που χώρισα με το Γιώργο: αν ζούσαμε ακόμη μαζί θα κάναμε ακόμη ένα παιδί και αυτό θα ήταν με βεβαιότητα παιδί – Crystal!

Αλίμονο, τι θα απογίνω;…


____________________________________


Θα ήθελα να ευχαριστήσω ολόψυχα τον Κώστα Χαρδαβέλα, που με την εκπομπή του "Οι Πύλες του Ανεξήγητου" του Σαββάτου, 10 Μαΐου 2008 μου έδωσε την ιδέα για το post αυτό

____________________________________




Παναγιώτης Σιμιτσής















Δεν υπάρχουν σχόλια: