Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας - Σουζάνα Χατζηνικολάου

  Ένα μυθιστόρημα σύγχρονης λογοτεχνίας για παιδιά και για νέους προστίθεται στις νέες κυκλοφορίες από τις Εκδόσεις Πατάκη. Πρόκειται για το βιβλίο με τίτλο "Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας", που αποτελεί το πρώτο έργο της Σουζάνας Χατζηνικολάου.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

     Η μοίρα της νεαρής πριγκίπισσας Λίλλυ φαίνεται ότι αρχίζει να γράφεται τη μέρα που συναντάει τον Σον. Εκείνος θα εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω μόνο το μικρό του όνομα και την ανάμνηση των ματιών του. Η Λίλλυ περιμένει. Όμως οι μέρες περνούν βασανιστικά άδειες, μέχρι που κάποια μάντισσα ζητάει να τη δει, για να της πει ότι ανήκει στους ανθρώπους που γράφουν τη μοίρα τους μόνοι τους.

    Η Λίλλυ θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης με μοναδικά της εφόδια την αγάπη και την πίστη της. Χωρίς να το ξέρει, ο δρόμος της θα διασταυρωθεί με την τραγική ιστορία της Ίριδας, της πανέμορφης πρωτεύουσας του βασιλείου Αρίλιον. Ποιος αφάνισε την πόλη τρία χρόνια πριν και γιατί; Πού βρίσκονται οι κάτοικοί της;

    Η Λίλλυ θα ανακαλύψει ότι δεν είναι μόνη σε αυτό το πρωτόγνωρο κι επικίνδυνο ταξίδι: μια στρυφνή μάγισσα θα δεχτεί να τη βοηθήσει, ο παραιτημένος Βόρικ θα ξανασταθεί στα πόδια του δίπλα στην αδερφή του για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το πείσμα της νεαρής πριγκίπισσας, ο νεαρός Κορντέλ θα δεχτεί να ξαναγυρίσει στο σταυροδρόμι που σημάδεψε τη ζωή όλων τρία χρόνια πριν και να επιλέξει ξανά τον δρόμο του. Αλλά η Λίλλυ θα συναντήσει επίσης τον Έρυλ, έναν όμορφο ανάπηρο νέο, τον Όλιβερ, ένα παιδί που ζητάει να εκδικηθεί έναν άδικο θάνατο και, φυσικά, τον ευγενικό άρχοντα Στίλβερ και το μαγεμένο του δάσος…

    Μπορεί η επιμονή της αγάπης να νικήσει την εφιαλτική μαγεία και να απελευθερώσει έναν πρίγκιπα και μια ολόκληρη πόλη;

    Καιρό πριν, την απάντηση την είχε δώσει στη Λίλλυ η μάντισσα: «Δεν μπορώ να δω τη μοίρα σου, γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα. Θα τη γράψεις εσύ με τα ίδια σου τα χέρια».

      Το "Ίριδα" είναι το πρώτο μυθιστόρημα που αρχικά είχε αναρτηθεί στο διαδίκτυο υπό τη μορφή ιστολογίου με εβδομαδιαίες αναρτήσεις κάθε κεφαλαίου. Είχε μεγάλη αναγνωσιμότητα, γεγονός που οδήγησε στην έκδοσή του με έντυπη μορφή. 

   Κριτική για το βιβλίο:

http://books.matia.gr/logotechnika-vivlia/elliniki-logotechnia/irida-i-poli-tis-psichis-mas-tis-souzanas-chatzinikolaou.html

Δείτε το video της "Ίριδας":

Δείτε περισσότερα στο site των Εκδόσεων Πατάκη:

http://web1.patakis.gr/book/irida-i-poli-tis-psyxis-mas

Ή στο facebook:

https://www.facebook.com/groups/293045314136152

Δήγμα Γραφής - Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα

Το "Δήγμα Γραφής" είναι μια συλλογή μικρών διηγημάτων 15 νέων συγγραφέων που διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο σε διάφορα format για PC, smartphones και tablet PC.


Είναι το γέννημα μιας εμπνευσμένης πρωτοβουλίας του Γιάννη Φαρσάρη, ενός ενθουσιώδους συγγραφέα και υπέρμαχου της δωρεάν λογοτεχνίας υπό τη μορφή ebook, που κατάφερε να επιστρατεύσει άλλους δεκατέσσερις συγγραφείς, άγνωστους μεταξύ τους και διαφορετικού ύφους και θεματολογίας, σε ένα κοινό στόχο, μια κοινή συλλογική προσπάθεια που αποτελεί πρωτοπορία για τα δεδομένα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. 


Όλα ξεκίνησαν με ένα email - προσκλητήριο του Γιάννη για να συμμετάσχω σε μια συλλογή διηγημάτων. Αυτό στάθηκε μια πραγματική πρόκληση για μένα (όπως το ίδιο, φαντάζομαι, ισχύει και για τους υπόλοιπους που συμμετείχαν). Το Γιάννη τον γνώριζα μέσω του διαδικτύου, μιας και είμαστε φίλοι στο facebook και μοιραζόμαστε τις κοινές μας ανησυχίες για τη λογοτεχνία χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο ως όχημα - φορέα γι αυτό το σκοπό. Εκείνος διαθέτει ένα μυθιστόρημα, το "Johnnie Society", και μια συλλογή διηγημάτων, την  "Εβδόμη Εσπερινή", ελεύθερα στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα "Open Book". Εγώ, από την άλλη, έχω αναρτήσει υπό μορφή blog το δικό μου μυθιστόρημα με τίτλο "Χίμαιρας Εγκώμιον" εδώ και μερικά χρόνια, καθώς και διηγήματα και παραμύθια στο προσωπικό μου blog με τίτλο: Panos Notebook. Τι άλλο χρειαζόταν, λοιπόν, για να ξεκινήσουμε τη νέα προσπάθεια; Μήπως μας ήταν απαραίτητη η δια ζώσης γνωριμία; 


Το πρωτοποριακό στοιχείο, κατά τη γνώμη μου, που προσδίδει μια ιδιαίτερη αύρα σε τούτο το συλλογικό εγχείρημα μήτε τα διηγήματα αυτά καθ' εαυτά είναι, μήτε το ποιόν των συγγραφέων. Είναι το γεγονός ότι παρήχθη μια συλλογή διηγημάτων εκ του μηδενός, δίχως να γνωριζόμαστε in vivo, καθώς λέμε, δίχως να έχουμε συγκεντρωθεί για ένα ανέμελο καφέ, δίχως, καν, να έχουμε πει ένα "γεια" αναμεταξύ μας. Με εφαλτήριο την ιδέα του Γιάννη Φαρσάρη βάλαμε μπρος ωθούμενοι από μια πλέρια αγνή αγάπη για τη συγγραφή. Αν είμαστε δόκιμοι και αναγνωρισμένοι συγγραφείς μικρή σημασία έχει. Η αγνότητα της πρόθεσης και η απόδειξη ότι ενυπάρχει ανά πάσα στιγμή μια υποβόσκουσα δυναμική ενέργεια που μπορεί μ' ένα και μοναδικό ερέθισμα να μεταμορφωθεί σε κίνηση και να γίνει έργο είναι αυτά που μετρούν.

Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά το Γιάννη Φαρσάρη για την ιδέα του και για την ισόνομη και κρυστάλλινα διαφανή διαδικασία που ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος αυτού. Ήταν τιμή μου να συμμετέχω στη συλλογική προσπάθεια με ένα διήγημα με τίτλο: "Το Αηδόνι και τ' Αστέρι". Ελπίζω στη συνέχεια της συνεργασίας μας.


Παραθέτω κάτωθι τα ονόματα των συμμετεχόντων συγγραφέων, κατά αλφαβητική σειρά:

Άκης Βαΐου 

Σοφία Γκιούσου 

Σοφία Δευτερίγου

 Κατερίνα Θεριουδάκη

 Θοδωρής Κούτρης

 Ελένη Κοφτερού

 Στέφανος Λίβος

 Βασίλης Πουλημενάκος 

Μαρία Ρογδάκη

 Ελ Ρόι

 Ελένη Σεμερτζίδου

 Παναγιώτης Σιμιτσής

 Νικόλας Σμυρνάκης

Γιάννης Φαρσάρης 

Μιχάλης Χαραλαμπάκης

 

Χίμαιρας Εγκώμιον, Μυθιστόρημα

Πολλές φορές χρειάζεται λίγων ημερών σιγή προκειμένου να μπορέσει το στόμα να ξαναμιλήσει και να πει δυο κουβέντες της προκοπής.

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα τα στόματα σωπαίνουν για να αφήσουν όλη την ενέργεια στις αισθήσεις να αντλήσουν εικόνες κι ευχαρίστηση από τους καρπούς της θάλασσας. Η φαντασία μικραίνει και ζαρώνει στο μέγεθος μιας μπάλας του τένις, αφού οι άνθρωποι δεν την χρειάζονται προσωρινά. Τώρα έφτασε ο καιρός να βάλουν όλες τους τις δυνάμεις για να ζήσουν αυτό που φαντασιόνονταν στη διάρκεια του χειμώνα. Είναι μια εποχή που δε θέλεις να σκεφτείς, τρέμεις στην ιδέα του συλλογισμού, απεχθάνεσαι τον κάματο της έγνοιας, ακόμη κι αν αυτή ανήκει στη σφαίρα της φιλοσοφίας… ή της αμπελοφιλοσοφίας. Είναι μια εποχή όπου όλοι ορχούνται σ’ ένα βακχικό ντελίριο ανάλαφρης ανυπαρξίας κι αισθητηριακής αποκάρωσης.

Οι άνθρωποι βγάζουν τα ρούχα για ν’ αποκαλύψουν τους κόπους και τις στερητικές θυσίες ολάκερου του χειμώνα και να εκτεθούν σ’ όσους θαρρούν πως τους παρακολουθούν με δέος ανάμικτο με ηδονή από τις διπλανές ξαπλώστρες. Αλείφονται φιλήδονα με λάδι και πομάδες κι απλώνουν τα μέλη τους τεντωμένα κάτω από μια πολυκαιρισμένη ομπρέλα που άρχισε να χάνει τα χρώματά της νικημένη από το αδιάλειπτο κι ανελέητο σφυροκόπημα του ήλιου. Όλοι κοιτούν όλους πίσω από τα μαύρα τους γυαλιά με τα πελώρια γράμματα και τα σήματα εστέτ εταιριών μόδας. Οι λουόμενοι έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του καθιερωμένου ρόλου που πρέπει να παίξουν.

Η διανομή των ρόλων έχει γίνει προ πολλού, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι πολλοί (μια ολάκερη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή):

Κάποιοι θα επιδεικνύουν το σώμα τους περπατώντας πάνω – κάτω την παραλία, εκεί όπου το κύμα αφήνει την τελευταία του πνοή σε μια λευκή κορδέλα από αφρό, ή παίζοντας μανιωδώς ρακέτες κάτω από τον πυρωμένο ήλιο που τους κατακαίει το δέρμα. Κάποιες σνομπ δεσποινίδες θα μένουν ξαπλωμένες μπρούμυτα, σε πείσμα των κηφήνων που τις περιτριγυρίζουν με τις πετσέτες τους ανά χείρας, λαγοκοιμώμενες από το πρωί ως το βράδυ πάνω στην ξαπλώστρα τους, θυσιάζοντας μονάχα λίγες στιγμές της ναρκισσικής ραστώνης τους για να αλείψουν το καλλίγραμμο σοκολατένιο κορμί τους με λάδι. Κάμποσος λαός θα χοροπηδά μες σε μια υποχρεωτική επίφαση μαζικής ευθυμίας πάνω στα σανίδια του εξώστη κάποιου περιώνυμου beach bar, ρουφώντας κατά διαστήματα μικρές γουλιές από τα mohito τους και ιχνηλατώντας με το βλέμμα το ποιόν των άλλων γύρω τους. Κάποιοι αθλητικοί τύποι θα πρέπει απαραιτήτως να επιδίδονται σε θαλάσσιες δραστηριότητες, ξεπατώνοντας από την πολυχρησία τα jet ski, τα canoes, τα wind surfs και τα κάθε λογής ταχύπλοα. Τέλος, κάποιοι ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος θα ανοίξουν για πρώτη και τελευταία φορά γι’ αυτή τη χρονιά τα βιβλία τους για να αράξουν το βλέμμα τους νωχελικά πάνω στις γραμμές τους. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτοί οι αναγνώστες διαβάζουν πραγματικά. Δεν είναι μήτε βέβαιο και διακριβωμένο ότι ενδιαφέρονται στ’ αλήθεια για το βιβλίο που έχουν στα χέρια τους. Είναι κι αυτός ένας ρόλος σαν όλους τους άλλους στα πλαίσια αυτής της δαπανηρής υπερπαραγωγής.

Εν μέσω καλοκαιριού, λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να εκδώσω το μυθιστόρημα που έγραψα πριν κάποια χρόνια. Όμως, δεν προορίζεται για τους αναγνώστες της παραλίας, γι’ αυτό και δεν είναι σε μορφή έντυπου βιβλίου. Προορίζεται για όσους θέλουν πραγματικά να το διαβάσουν και θα κάνουν τον κόπο να ταλαιπωρήσουν για χάρη του τα μάτια τους στην οθόνη του υπολογιστή.

Τιτλοφορείται:

«Χίμαιρας Εγκώμιον»

και θα το βρείτε στο blog μου στη διεύθυνση:

http://eulogyofchimera.blogspot.com/


Σας στέλνω την αγάπη μου από την αιώρα όπου λαγοκοιμάμαι…

Το μυθιστόρημα ' Ίρις ' της Σουζάνας Χατζηνικολάου

Μ' αυτή την ανάρτηση θέλω να κάνω μια ανακοίνωση:


Είμαι πολύ χαρούμενος που η συνεργάτιδα του blog μου, Σουζάνα Χατζηνικολάου, αποφάσισε να δημοσιεύσει το μυθιστόρημα φαντασίας "Ίρις" φτιάχνοντας ένα blog με μοναδικό θέμα του αυτό το μυθιστόρημα. Κάθε ανάρτηση αυτού του blog είναι και ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματός της. Θα το βρείτε στο παρακάτω link:

http://souzywrite.blogspot.com/

Για μένα αυτό το μυθιστόρημα σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή γεμάτη από ευχάριστες εκπλήξεις, αλλά και αποκαρδιωτικές στιγμές. Αν είναι καλό ή κακό, ευχάριστο ή ανιαρό, ευφάνταστο ή τετριμμένο, παραμυθένιο ή ρεαλιστικό, αυτό μένει να το κρίνει ο αναγνώστης. Ένα, όμως, είναι αυτό που δε μπορεί να κριθεί από κανέναν και σε καμία περίπτωση δεν είναι διαπραγματεύσιμο: Η συγγραφέας του "Ίρις" έβαλε όλη την ψυχή της και την έκλεισε μες στις γραμμές του, μες στις καρδιές των ηρώων του, μες στα τοπία και τον φανταστικό κόσμο του.

Εγώ μπορώ μονάχα να την ευχαριστήσω ολόψυχα για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί όσο διαρκούσε η συγγραφή του και για τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε πάνω σ' αυτό και που με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές απόψεις για λογοτεχνικές νόρμες και "δόγματα" στα οποία πίστευα ως τότε.

Ιδρυτική πράξη

Αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω στο νεοδημιουργηθέν μου blog.

Παρακινημένος από την ανάγκη να επικοινωνήσω με όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους και να αποφύγω τον δηλητηριώδη και στέρφο εγκλεισμό στα ασφυκτικά τοπογραφικά και κοινωνικά πλαίσια των προσωπικών μου γνωριμιών, αισθάνομαι την ανάγκη να ασχοληθώ με ένα τέτοιο πόνημα.

Καμιά φορά η ανάγκη για επικοινωνία και εξωτερίκευση σε κάνει να εκτίθεσαι δημοσίως με διάφορους τρόπους που θεωρείς πως θα βρουν ανταπόκριση. Στον εικονικό κόσμο του Internet τέτοιοι τρόποι είναι τα απανταχού παρόντα fora, chat rooms και τελευταία τα blogs. Έχω ασχοληθεί κατά καιρούς με τα δύο πρώτα είδη (διαύλους) επικοινωνίας και λέω τώρα να δοκιμάσω την τύχη μου στον τομέα των blogs. Δε μπορώ να πω πως είμαι ικανοποιημένος ως τώρα. Ίσως φταίει το γεγονός πως ακόμη δεν έχω αποφασίσει τι ακριβώς θέλω να πω. Ίσως γιατί ανέκαθεν έψαχνα να αγκιστρωθώ από κάτι το ξεχωριστό μες σ' αυτή τη ρουτινιάρικη καθημερινότητα, αλλά ποτέ δεν το έβρισκα (ή δεν το διέκρινα προσπερνώντας το).

Είναι πολύ πιθανό, τελικά, να μην υπάρχει κάτι το απόλυτα, καθολικά σημαντικό σε τούτη τη ζωή, παρά μονάχα μικρά καθημερινά λιθαράκια σκέψεων, προτάσεων και αντιπροτάσεων που συνεισφέρει ο καθένας για να χτιστεί το οικοδόμημα της παγκόσμιας συνείδησης. Και είναι αυτό το οικοδόμημα φύσει τόσο "βαβελ - ικό", που το κάθε του στοιχειώδες τμήμα, το κάθε του απειροελάχιστο συστατικό είναι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα όσοι διαφορετικοί τρόποι σκέψης υπάρχουν αναμεταξύ μας. Είναι χτισμένο από υλικό κάθε λογής ποιότητας, σχήματος, μεγέθους και αντοχής: πέτρα, μάρμαρο, πλίνθους, κεραμικά, σίδηρο, χαλκό και άλλα μέταλλα. Ματαιοπονεί κανείς αναζητώντας την πιο πρωτότυπη ιδέα, τη σπουδαιότερη σκέψη, την απόλυτη αλήθεια. Η φιλοσοφική λίθος μας στοιχειώνει ακόμη, κι ας έχει χαθεί μαζί με τις αποσκευές του τελευταίου αλχημιστή...

Το blog μου αυτό το ονόμασα Panos Notebook, ακριβώς γιατί σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω σαν σημειωματάριο, όπου θα γράφω ό,τι νομίζω πως έχει ενδιαφέρον (πάντα κατά την άποψή μου). Μπορεί να το μετατρέψω σε ημερολόγιο, μπορεί σε πίνακα ανακοινώσεων και διανοητικών σχεδιασμάτων... μπορεί ακόμη και να το σβήσω (δε θα είναι δα και η μεγαλύτερη απώλεια για την ανθρωπότητα)

Ο Χρόνος θα το δοκιμάσει και θα καθορίσει μοιραία την πορεία του...