ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Ώρα δειλινού,

του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι να στεγνώσει τ΄ ουρανού

και στου απόβροχου τη σχόλη

βγαίνουν για σεργιάνι οι σαλίγκαροι όλοι

κάτω απ΄ το ξεθωριασμένο παρασόλι

του ήλιου.

Τώρα, η λάμια η γη

λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
 
με των κάμπων τα πλουμίδια

κι από τα χορτάρια

κι από τα ψηλά γρασίδια

οι σταλαγματιές γλιστρούνε – χάντρες και μαργαριτάρια

από ουράνια δαχτυλίδια.

Τις μαζεύουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες

μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ΄ ανήλια

πολυελαίους και αργυρά καντήλια

σε πλεμάτια κρυσταλλένιες μπάλες,

μάγισσα γριά κι η αράχνη τις κρεμάει μες στις κουφάλες.

Και λογής λογής

ένα ένα όλα τα ζούδια

ξεφαντώνουν απ΄τη γης

κι από μέσα από τα φλούδια

κι ένας μέρμηγκας σκαλώνει σ΄ ένα αγκάθι φουντωτό 

ν΄ αγναντέψει όλο τον κόσμο από τέτοιο λιακωτό.

Να, το αυλάκι κάνει χάζι

το άχυρο – σχεδία που αράζει

και το δρασκελούν βαθράκοι.

Κόσμοι ολόκληροι ζωύφια

ταξιδεύουν με πιρόγες τα κελύφια.

Κρύα ανατριχίλα στα νερά.

Σαν πεταλουδιώνε σμάρι
τώρα ο σίφουνας θα πάρει

απ΄ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά.

Στα καλάμια τη φλογέρα του φυσάει


κι όπως πάει, πάει, πάει

ο άνεμος τσοπάνος σαλαγάει

σ΄ άλλα πια λημέρια

σ΄ άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια.

ΜΕΛΛΙΣΑΝΘΗ