Παραμύθι του Παναγιώτη Σιμιτσή
Και συνέβη εκείνο τον καιρό να πέσει μια τρομερή αρρώστια και να χάνονται τ’ αστέρια ένα ένα απ’ το νυκτερινό ουρανό και να καταβαραθρώνονται στην υγρή γη και να χάνονται για πάντα. Ήταν τέτοια η φύση εκείνης της τρομερής ασθένειας που τ’ αστέρια έχαναν σιγά-σιγά τη λάμψη τους και έπαιρναν ένα χρώμα σταχτί σα να ‘τανε να ‘χαν πάρει φωτιά και να απανθρακώνονταν. Κι αφού καρβούνιαζαν κι έσβηναν, δεν είχαν πια άλλη δύναμη για να κρατηθούν καρφωμένα ψηλά στο στερέωμα και ξεκολλούσαν, όμοια όπως ξεκολλά ένα αντικείμενο από τον τοίχο όταν η κόλλα που το κρατά ξεραίνεται. Ήταν μια τρομερή εποχή, μια τρομερή αρρώστια.
Το διήγημα αυτό συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων "Δήγμα Γραφής - Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα" που διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο και αποτελεί συλλογική έκδοση δεκαπέντε νέων συγγραφέων.
Διαβάστε τη συνέχεια εκεί...
1 σχόλιο:
μια λυρική ερμηνεία των ονείρων....
<>.
Συγχαρητήρια για τον έξοχο μύθο..
με συ΄γκίνησε βαθειά....
Μεσω του Γιάννη Φαρσάρη ,έφθασα και σε σενα Πάνο Σιμιτσή, ΜΠΡΑΒΟ!
Δημοσίευση σχολίου