Όταν κοιτάς από ψηλά...

Υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα που μπορεί κανείς να δει και να ακούσει στην ελληνική τηλεόραση. Όχι, δεν είναι όλα για τα σκουπίδια. Ας αφήσουμε τους γραφικούς εκπροσώπους του πάνθεον της «ελληνικής τέχνης και των γραμμάτων» να εξανίστανται μεγαλοφώνως και να διαδηλώνουν βερμπαλιστικά την αποστροφή τους και τη βδελυγμία τους για τις τηλεοπτικές εκπομπές. Εμείς δεν είμαστε μεταξύ αυτών, δεν ανήκουμε (δυστυχώς, ή ευτυχώς) στις κεκλισμένες τους φράξιες και ούτε για μας διέθεσε κανείς απλόχερα κι αφειδώλευτα το βήμα, ή την καθέδρα απ’ όπου μπορούμε να βγαίνουμε περιοδικά και να ρητορεύουμε. Εμείς είμαστε μικροσκοπικά σωματίδια μιας κρίσιμης μάζας που ταλανίζεται και ταλανίζει μέσω των blogs.

Δεν είναι, λοιπόν, όλα τα «τηλε-προβαλλόμενα» σκουπίδια. Μα ακόμη κι αν ισχύει το αντίθετο, πάλι δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα… Υπάρχουν πλάσματα που τρέφονται από τα σκουπίδια. Ακόμη κι ένα σκουπίδι, φορτωμένο μ’ όλες τις βαριές κατηγορίες περί ευτέλειας, αισχρότητας και ποταπότητας, προορισμένο να πεταχτεί στη χωματερή του μυαλού του τηλεθεατή και να θαφτεί εκεί κάτω από τόνους «ενημερωτικής λυματολάσπης», ακόμη κι αυτό αξίζει κάτι. Η αξία που έχει είναι προς στιγμήν μηδαμινή κι ανάξια λόγου. Ενδέχεται, όμως, να προσαυξηθεί συν τω χρόνω και να εκτιμηθεί σε κάποια ανύποπτη μελλοντική στιγμή ως θησαυρός! Κάντε το εξής πείραμα: γεμίστε τις χούφτες σας με διάφορους άγνωστους σε σας σπόρους και φυτέψτε τους στο χώμα. Θα εκπλαγείτε με τα φυτά και τους καρπούς που θα ξεπεταχτούν εκεί όταν έρθει η ώρα…

Δεν υπάρχει ιδέα, γνώμη, ερώτηση, πρόταση, ή φράση που να είναι εντελώς άχρηστη για εκείνον που ζητά παντού και πάντα αφορμές, για εκείνον που έχει συνηθίσει να συγκεντρώνει πληροφορίες κάθε μορφής, ποιότητας και αξίας για να τις επεξεργαστεί σε μεταγενέστερο χρόνο (συχνά πηδαλιουλκώντας υποσυνείδητες διεργασίες που ακόμη δεν έχουν προσδιοριστεί και μαθηματικοποιηθεί, μα που υφίστανται με βεβαιότητα). Γιατί κάθε άκουσμα, όσο ανούσιο και ηλίθιο κι αν φαίνεται εκ πρώτης, μπορεί, εντούτοις, να αξιοποιηθεί.

Ένα τέτοιο άκουσμα έφτασε στ’ άμοιρα αυτιά μου σήμερα το πρωί, καθώς παρακολουθούσα το ενημερωτικό-ειδησεογραφικό μαγκαζίνο της Πόπης Τσαπανίδου «Συμβαίνει τώρα» στη ΝΕΤ (σε γενικές γραμμές αξιόλογη και έγκυρη εκπομπή). Μεταξύ των πολλών διαττόντων αστέρων που έπεσαν με πάταγο στο πλατώ της εκπομπής ήταν και ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης και πάσης Ελλάδος, κύριος Παναγιώτης Ψωμιάδης. Η φωτογραφία του κόσμησε την τηλεοπτική οθόνη για μερικά λεπτά, εξαιτίας ενός υπέρλαμπρου γεγονότος, απ’ αυτά που τιμούν την Ελλάδα κάθε τρεις και λίγο, απ’ αυτά τα γεγονότα που μπαίνουν σωτήρια σαν σφήνες στη ρουτινιάρικη, οικτρή καθημερινότητά μας για να μας θυμίσουν πως ακόμη δεν έχουμε ξεψυχήσει ολωσδιόλου ως έθνος υπό το δυσβάσταχτο βάρος του ενός και μοναδικού πολιτισμού που γνωρίσαμε ποτέ: του αρχαίου… Για να μην τα πολυλογώ, επρόκειτο για την επίσκεψη του ελληνικής καταγωγής Κοσμοναύτη, κυρίου Θεόδωρου Γιουρτσίχιν στο γραφείο του κυρίου Νομάρχη και την ανταλλαγή δώρων και λοιπών φληναφημάτων μες σε μια ατμόσφαιρα διαπνευστείσσα από διθυραμβικούς, παιανικούς πατριωτικούς ύμνους (θαρρείς επρόκειτο για μέγα επίτευγμα της ίδιας της Μητέρας Ελλάδος). Ο κύριος Γιουρτσίχιν βρισκόταν σε τροχιά στο διάστημα επί έξη ολόκληρους μήνες μες στη θαλπωρή της απόλυτης μοναξιάς του ολύμπιου παρατηρητή της Υδρογείου.

Η ολιγόλεπτη τηλε-σύνδεση του κυρίου Ψωμιάδη με την εκπομπή της κυρίας Τσαπανίδου έμοιαζε να παραπαίει ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία, την ευπρέπεια και την κεκαλυμμένη καταφρόνια για όλους όσους εποφθαλμιούν το περίοπτο και υψηλό αξίωμα του Νομάρχη, γνωστή κι αναμενόμενη εξέλιξη κάθε συζήτησης με το συγκεκριμένο πρωταγωνιστή. Ως τέτοια δε μου κίνησε και πολύ το ενδιαφέρον και βάλθηκα να απασχολούμαι ταυτόχρονα με κάποια άλλη δραστηριότητα εντός του σπιτιού. Αυτό ίσχυε στην αρχή… το τονίζω όσο πιο εμφαντικά μπορώ. Γιατί προς το τέλος της συζήτησης, όταν αυτή έδειχνε να πνέει τα λοίσθια για να ενταφιαστεί μαζί με όλες τις υπόλοιπες στο συλλογικό νεκροταφείο του υποσυνειδήτου του Έλληνα, τότε… τότε ήταν που ήρθε η Αποκάλυψη! Μια αποκάλυψη ξεκάθαρη και πλέρια πρωτόφαντη και ριζοσπαστική! Παράτησα κάθε άλλη δραστηριότητα στην οποία είχα επιδοθεί και αφοσιώθηκα ψυχή τε και σώματι στα τεκταινόμενα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κύριος Ψωμιάδης εξέφρασε την επιθυμία να ταξιδέψει κι εκείνος στο διάσημα με την πρώτη ευκαιρία, τονίζοντας παράλληλα, με μπόλικη δόση ειρωνείας, πως κάτι τέτοιο θα το επιθυμούσαν για κείνον οι πολυάριθμοι πολιτικοί του αντίπαλοι που έχουν βαλθεί να τον εξοντώσουν εδώ και καιρό. Αποκάλυψε, επίσης, πως τέτοια ταξίδια στο διάστημα γίνονται και ότι κοστίζουν περί τα είκοσι εκατομμύρια δολάρια!

Και τότε, σε μια σπάνια αναλαμπή θεόσταλτης επιφώτισης, αναλογίστηκα μεγαλόφωνα: «Μόνο 20 εκατομμύρια δολάρια?!» Το ποσό είναι κάτι παραπάνω από γελοίο κι ευκαταφρόνητο! Αν, μάλιστα, την ίδια επιθυμία με τον κύριο Ψωμιάδη έχουν και πολλοί άλλοι πολιτικοί, τότε ας μην σκεφτούν διόλου το χρηματικό κόστος. Ο ελληνικός λαός ευχαρίστως θα συγκεντρώσει τα χρήματα για να εκπληρώσουν το ανομολόγητο αυτό όνειρό τους. Ακόμη κι αυτός ο έρμος κι ανήμπορος συνταξιούχος που κοσμεί σε καθημερινή βάση τα τηλεοπτικά παράθυρα απ’ όπου κλαίει και οδύρεται για τη μίζερη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, ακόμη κι αυτός είναι έτοιμος να δώσει κατιτίς από το υστέρημά του. Αυτή την ελάχιστη θυσία πρέπει να την κάνει ο Έλληνας, έστω απλά και μόνο ως φόρο τιμής για όλους αυτούς που μόχθησαν και μοχθούν να τον κυβερνήσουν (καθ’ ότι ψυχοφθόρο το επάγγελμα της διακυβέρνησης ενός τόσο ατίθασου κι ανυπόταχτου λαού).

Προτείνω, επίσης, να στείλουμε και κάποιους άλλους στο Διάστημα το εξώτερο, εκεί που τα νεφελώματα λούζουν τ’ άστρα με το πολύχρωμο γαλάκτωμά τους και οι γαλαξίες περιστρέφονται αέναα σαν σπείρες. Μόνο που γι’ αυτούς δεν πρέπει να δαπανηθεί ούτε δεκάρα τσακιστή. Εξάλλου, θα ήταν προσβλητικό για το δυνάμει ταξιδιώτη αυτής της κατηγορίας να δεχτεί χρήματα για να κάνει το ταξιδάκι του στο Διάστημα. Οι μεγαλο-τραγουδιστές, οι μεγαλοδικηγόροι και οι… μεγαλο-ΕΚΔΟΤΕΣ που διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων ευρώ, ας πάνε «ιδίοις αναλώμασι».

Όταν, λοιπόν, όλοι αυτοί θα βρίσκονται εκεί ψηλά στο εξωτικό βασίλειο των αστεριών και θα μας παρακολουθούν, όμοια όπως οι δώδεκα θεοί κατόπτευαν τις μεγάλες και μικρές διάνοιες του αρχαίου κόσμου και, αναλόγως της περίστασης, εξαπέλυαν κεραυνούς, ή σκόρπιζαν απλόχερα τις χάριτές τους στους ανθρώπους, θα δουν τον Κόσμο μ’ άλλο μάτι, θα εντρυφήσουν στα επίγεια προβλήματα υπό άλλη γωνία οπτικής, θα επιφωτιστούν…

Ώσπου να γίνει, όμως, αυτό, δεν μπορώ παρά να τους αφιερώσω τους βαθυστόχαστους στίχους ενός τραγουδιού της αγαπημένης στιχουργού Σώτιας Τσότου:

Όταν κοιτάς από ψηλά
Μοιάζει ο Κόσμος ζωγραφιά.
Κι εσύ τον πήρες σοβαρά.

Μοιάζουν οι πύργοι με σπιρτόκουτα
Και τα κανόνια με παιχνίδια.
Από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
Οι ομορφιές και τα στολίδια.

(. . .)