"Υπουργική" Δημοκρατία

Στις «τηλεοπτικές» μέρες μας ζούμε ένα περίεργο και συνάμα πρωτόφαντο φαινόμενο: Την άτυπη αλλαγή του πολιτεύματος.

Δεν κατάλαβε, λοιπόν, κανείς ότι άλλαξε το πολίτευμα; Θα μου πείτε τι εννοώ λέγοντας αυτά; Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο: Χωρίς να πάρουμε την παραμικρή είδηση, περάσαμε σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία αλλιώτικη από εκείνη που γνωρίζαμε. Και μη νομίσει κανείς πως αναφέρομαι στη μετάβαση από τον όρο «Προεδρευομένη» στον όρο «Πρωθυπουργική», όχι δε μιλώ διόλου γι’ αυτό (εξάλλου είναι κάτι γνωστό σε όλους).

Μιλώ για την άδηλη μετάβαση από την «Πρωθυπουργική» στην «Υπουργική» Δημοκρατία. Ναι, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει τις μοίρες μας είναι πλέον η Κοινοβουλευτική Υπουργική Δημοκρατία. Γιατί έχουμε να κάνουμε με μια συλλογική κυβέρνηση υπουργών, μια κυβέρνηση που αποτελείται από πολλούς μικρούς και επιμέρους πρωθυπουργούς. Έχουμε ένα Πρωθυπουργό για την Παιδεία, έναν άλλο για την Υγεία, κάποιον τρίτο για την Απασχόληση (δυστυχώς αυτός ο όρος αντικατέστησε τον «παλιομοδίτικο» όρο εργασία) και κάμποσους ακόμη για θέματα ήσσονος σημασίας. Δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς: «Με ποιο δικαίωμα όλοι αυτοί οι Υπουργοί και υπουργίσκοι σφετερίστηκαν την εξουσία που πηγάζει από το λαό και, αγνοώντας τη λαϊκή βούληση, οικειοποιήθηκαν αρμοδιότητες και ευθύνες πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που τους αναλογούν;» Σ’ αυτή την ερώτηση δεν υπάρχει προφανώς απάντηση μιας και είναι ab ovo λαθεμένη και εκφράζει μια παραπλανημένη λαϊκή αντίληψη για τη σύγχρονη διακυβέρνηση, τόσο παραπλανημένη όσο την επιθυμούν διακαώς οι κυβερνώντες.

Ασφαλώς και δεν υπήρξε ποτέ κανενός είδους ανταρσία τέτοια που να σηκωθούν τα πόδια (Υπουργοί) και να βαρέσουν το κεφάλι (Πρωθυπουργός). Όλα έγιναν βάσει επιτελικού σχεδίου, σε χρόνο και τόπο ανύποπτο για τον απλό πολίτη. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και έγκριτοι δημοσιογράφοι (που για άλλα θέματα αποδεικνύονται σωστοί διάβολοι) δείχνουν να μην έχουν την παραμικρή ιδέα για τη νέα τάξη πραγμάτων.

Το κόλπο είναι γνωστό και έχει ως εξής: Πρέπει ο Πρωθυπουργός να περάσει κάποια αντιλαϊκά μέτρα που είναι σίγουρο πως θα προξενήσουν μεγάλη αναστάτωση ιδίως στα στρώματα των πολιτών που είναι τα λιγότερο προνομιούχα. Πρέπει, όμως ταυτόχρονα, να μη δυσαρεστηθούν οι πολίτες μαζί του, γιατί κάτι τέτοιο θα κόστιζε την επανεκλογή τόσο του ίδιου όσο και της παράταξής του. Πώς μπορεί, επομένως, να παραπλεύσει αυτό τον επικίνδυνο σκόπελο; Η λύση είναι μία και εφαρμόζεται στην πράξη εδώ και κάμποσο καιρό.

Θα κρυφτεί πίσω από μια κουρτίνα και θα δίνει από εκεί διαταγές σε κάποια ανδρείκελα. Ο κόσμος δε θα μπορεί να τον βλέπει και έτσι θα θεωρεί μονίμως πως για ό,τι κακό συμβαίνει δε φταίει ολωσδιόλου ο άμοιρος Πρωθυπουργός του, αυτός ο αγνός κι άδολος αμνός. Τα ανδρείκελα αυτά, που θα τα ονομάσει εφεξής «υπουργούς» θα εμφανίζονται πως κινούνται αυτόνομα και αυτεξούσια, όμοια όπως μια κούκλα που, αφού την κουρδίσεις με ένα διακριτικό μηχανισμό στην πλάτη της, την αφήνεις να εκτελέσει την προγραμματισμένη της κίνηση για όσο χρόνο τα ελατήρια και οι ιμάντες εντός του κουφώματός της μπορούν να λειτουργούν χάρη στην αρχική δυναμική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί από το κούρδισμα. Θα τους εξαπολύσει, λοιπόν, στο στίβο της εξουσίας να νομοθετούν και να διοικούν με πλήρη ασυδοσία και πρωτοφανή αναλγησία, ενόσω εκείνος θα μένει καλά κρυμμένος πίσω από το παραβάν, φαινομενικά αμέτοχος και ανίδεος για τα όσα αποφασίζονται «ερήμην του». Και όταν τα μέτρα που είχε σχεδιάσει καταφέρουν να γίνουν νόμοι και να εφαρμοστούν ξεσηκώνοντας θύελλα λαϊκής αγανάκτησης, τότε θα βγει έξαφνα από το παραβάν ως ο καλός από μηχανής θεός και θα δώσει τη λύση στο δράμα κατακεραυνώνοντας το «φταίχτη» υπουργό. Τι θάρρησε, λοιπόν, αυτός ο υπουργίσκος, αυτός ο εφήμερος υπαλληλίσκος της εξουσίας; Πως θα μπορέσει να υποδυθεί τον Πρωθυπουργό και να διαφεντέψει τούτο τον τόπο αδιαφορώντας για τον πραγματικό Πρωθυπουργό που εξελέγη κατευθείαν από το λαό; Έρμε, οικτρέ υπουργέ που θέλησες να μου φας την εξουσία συνωμοτώντας ύπουλα πίσω από την πλάτη μου… πέσε το λοιπόν στη χειρότερη δυσμένειά μου. Δε σου αξίζει υπουργείο, θα καταποντιστείς στα τάρταρα της λαϊκής οργής. Έτσι είναι καλέ μου υπουργέ… όταν δέχτηκες να αναλάβεις το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου δεν ήξερες, άραγε, τη μοιραία κατάληξη που επιφυλάσσει η ψυχρή Ιστορία σε όλους τους τράγους αυτού του είδους; Σταμάτα να κάνεις τον κατατρεγμένο και αδικημένο. Καλά πέρασες όσο διήρκησε η θητεία σου. Τώρα εξαφανίσου από εμπρός μου και πάρε μαζί σου στην αυτοεξορία σου και την καταρρακωμένη σου υπόληψη.

Με ένα τέτοιο, ή περίπου τέτοιο τρόπο έχει γεμίσει σήμερα το κλουβί με τους ανεπιθύμητους. Είναι τόσο παραγεμισμένο που πάει να σκάσει. Και είναι αυτό το κλουβί γεμάτο «σατανάδες» που θέλησαν να βλάψουν τον κακόμοιρο λαό, παρακάμπτοντας τον αρχηγό τους και αδιαφορώντας για τις «ιερές» του δεσμεύσεις. Εκεί βρίσκονται στριμωγμένοι άντρες πολλοί και μια γυναίκα. Αν την παρατηρήσει κανείς με προσοχή θα διαπιστώσει πως στο ένα της χέρι κρατά ένα βιβλίο σχολικής ιστορίας. Α, να και άλλη μια γνωστή φιγούρα: αυτός, θεέ μου, καίγεται ολάκερος και σα να μην έφτανε αυτό το μαρτύριο, τη φωτιά που τον κατακαίει τη φυσά αδιάλειπτα κι ο άνεμος και τη δυναμώνει ολοένα. Για να δω αν μπορώ να διακρίνω κι άλλες γνωστές φιγούρες μες στο κολασμένο αυτό κλουβί…

Μα, για στάσου… να ένας κερασφόρος διαβολάκος, απ’ αυτούς τους χριστιανικούς με την οφιοειδή ουρά, τα τραγοπόδαρα και την τρίαινα ανά χείρας, έτσι όπως ο καταπιεσμένος λαός τους έπλασε και τους καθιέρωσε στη συνείδησή του για να απαλύνει τον πόνο και την αγανάκτησή του για τις πολυτέλειες και την καλοπέραση μερικών προνομιούχων. Σέρνει μαζί του ένα καινούργιο πρόσωπο για να το ρίξει κι αυτό στο κλουβί με τους άλλους κατάδικους. Νέος φαίνεται ο καινούργιος, με τη χαρακτηριστική κοιλίτσα και την αρχόμενη φαλακρίτσα, χαρακτηριστικά που δηλώνουν πως ποτέ δε δούλεψε, παρά σπούδαζε συνέχεια ώστε να γίνει ικανός να διοικήσει. Κόσμος πολύς έχει μαζευτεί ολόγυρά του και τον πετροβολά. Τα χέρια του είναι τεντωμένα προς τα πίσω, προς την πλάτη του και πλεγμένα μες σ’ ένα περίεργο πράγμα αποτελούμενο από πέντε κύκλους διαφορετικού χρώματος, που το κουβαλά στη ράχη του και που μοιάζει να έχει αφόρητο βάρος. Θυμίζει Χριστό στον ανήφορο για το Γολγοθά. Ο ρωμαίος αυτοκράτωρ κάνει την εμφάνισή του τροπαιοφόρος και σεπτός. «Ρίξ’ τον μέσα!» φωνάζει στο διαβολάκο κι εκείνος υπακούει. «Πρέπει να ανακαλύψω κάποιον άλλο κακό» αναλογίζεται βαρύθυμα με ένα αναστεναγμό…